اَرَاَيْتَ اِنْ دَعَوْتُ هٰذَا الْعِذْقَ مِنْ هٰذِهِ النَّخْلَةِ اَتَشْهَدُ اَنِّى رَسُولُ اللّٰهِ
“Eger ez, bang li vî şaxê vê darê bikim, were cem min, tu dê îman bikî gelo?” “Erê” got. Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam bang kir. Ew şaxê hişk, ji serê darê şikiya, xwe avêt cem Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam, hat. Peyre emir kir; dîsan çû ciyê xwe. 1
Ha, mîna van heşt mînakan, gelek mînak hene, bi gelek terîqan hatine neqilkirin. Malûm e ku gava heft- heşt kindîr bên ba hev, dibe werîsekî biqewet. Bînaeneleyh, ev mucîzeya şecerî ku ji siddîqînên navdar ên sehabiyan, weha bi gelek terîqan tên ragihandin, helbet di quweta tewatura me’newî de ye, belkî tewatura heqîqî ye. Jixwe gava ku ji destê sehabiyan bikeve destê tabiînan, sûretê tewaturê digre. Nemaze kitêbên sehîh ên mîna Buxarî, Muslîm, Ibnî Hibban, heta zemanê sehabiyan, ew rê wisan saxlem çê kiriye û girtiye ku eger mirov ji Buxarî bibîne, mîna ye ku mirov ji sehabiyan bibihîse.
Gelo, digel ku dar, wî Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam -çawan ku di mînakan de hat dîtin- nas dikin û lê selam dikin û wî ziyaret dikin û li emrê wî guhdarî dikin û îtaeta wî dikin, eger hin mexlûqên camid/bêcan û bêaqil ku ji xwe re mirov dibêjin, wî nas nekin, îman nekin, ji dara hişk pir ednatir, mîna parçeyekî êzingan bê ehemmiyet, bê qîmet, layiqî agir nabe?
ÎŞARETA DEHAN: Mucizeya
حَنِينُ الْجِذْعِ
”e ku vê mucîzeya şecerî bêhtir teqwiye dike û bi awayekî mutewatir hatiye neqilkirin. Belê, li Mescîda Nebewî, di nav cemaeteke mezin de, dîrekê hişk ku ji ber fîraqa miweqqet a Ehmedî (e.s.w.) giriyaye, mîsalên vê mucîzeya şecerî ku em beyan dikin, hem teyîd dike hem qewetê dide; lewra ew jî dar e, cinsê wî yek e; lê belê şexsê vê mutewatir e, cureyê her yek qismên din, mutewatir e cuz-ên wan, mîsalên wan, bi pirayî dernakevin deraceya zelal a tewaturê.
Belê, li Mescîda Şerîf, gava Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam xutbe dixwend, palê xwe dida dîrekê hişk ê ku ji dara xurmeyê bû.
