Mirovekî têr xasma dewlemend be dereceya ne’meta ku di pariyek nanê hişk de ye fêm nake. Hal bi hal di dema fitarê de ew nanê hişk, li ber çavê bawermendekî sehkera çêjkirinê şehdebûnê dike ku ne’meteke îlahî ya gelek qiymetdar e. Ji padîşehekî bigre heta bête yê herî xizan her kes, di Remezana pîroz de, bi fêmkirina qîmeta wan ne’metan digihije şukreke manewî. Hem ji aliyê ku di rojê de xwarin qedexe ye, holê dibêje: “Ew ne’metan ne milkê min in. Ez di xwarin û vexwarina wê de ne azad im; nexwe malê yekî din in û în’ama wî ne. Ez li benda fermana wî me.” û bi awayî ne’metê ne’met dizane; şukreke manewî dike. Eve bi vî awayî rojî dikeve şûna mifteya şukra ku ji gelek aliyan ve erka mirovî ya heqîqî ye.

NUKTEYA SÊYEMÎN

   Rojî ji aliyê ku li jiyana civakî ya mirovî dinêre ji gelek hikmetên wê hikmetek jî eve ye ku:

  Mirov ji aliyê debarê ve di avayekî têvel de hatine afirandin. Cenabê Heq ji ber wê cihêtiyê dewlemendan vedixwîne bo alîkariya xizanan. Hal bi hal, dewlemend ancax bi birçîtiya rojiyê dibe ku rewşa dilsoj ya xizanan û bi birçîtiya wan bihesin. Eger rojî nebe, dibe ku gelek dewlemendê nefîsperest hebin ku nezanibin ka birçîtî û xizanî çi qeder ne xweş e û ewana çi qeder hewceyî piyariyê ne. Ji vî aliyî be piyariya hemcincs ya di mirovayiyê de esasa şukreke heqîqî ye. Kîjan ferd be bila bibe, dibe ku yek ji wî xizantir hebe. Ew binbarê wî çendê ye ku piyariyê jê re nîşan bide. Eger ne ji ber mecbûriyeta birçîhiştina nefsê be, nikare wê qencî û alîkariya ku bi wesiteya piyariyê binbarê muawenetê ye bike; bike jî tam nake. Lewra wê rewşê bi awayekî rastî di nefsa xwe de hîs nake.

    NUKTEYA ÇAREMÎN

   Hikmetek ji gelek hikmetên rojiya Remezana pîroz ya li terbiyeya nefsê dinêre eve ye ku:

  Nefs dixwaze ew azad û serbest be û xwe welê qebûl dike. Heta, bi awayekî fitrî rubûbiyeteke mewhûm û hereketek wek dilê xwe (keyfe ma yeşa’) dixwaze. Naxwaze bihizre ku ew bi ne’metên bêhed û hesab hatiye xwedîkirin. Xasma, di dinyayê de xudanê serwet û îqtîdara wî jî