Di vê daîreyê da hesta min ya Rebanî li ser navê wê cemaetê

اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَاِيَّاكَ نَسْتَعِينُ

 digot. Wek çawa di wan herdu cemaetên ewil jî zimanê min ew herdu cemaetên mezin niyet kiribû û gotibû.

   Welhasil: Nûna

نَعْبُدُ

yê van her sê cemaetan destnîşan dike. Vaye ku ez di vê rewşê de bûm, ji nişka ve kesayetiya manewî ya Resûlê Ekrem Eleyhîselatû Weselam ji mînbera manewî ya ku jê re Medîneya Munewere tê gotin xuya (temesûl) bû û mîna her kesî min jî ji aliyê manewî ve xîtaba wî ya

يَاۤ اَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمْ

  seh kir û min xiyal kir ku di wê cemaetê de her kes mîna min bi

اِيَّاكَ نَعْبُدُ

 yê muqabele dike. Li gorî distûra

اِذَا ثَبَتَ الشَّىْءُ ثَبَتَ بِلَوَازِمِهِ

 rastiyeke holê li fikrê xuya kir ku:

   Hemin Rebê hemû aleman mirovan ji xwe re muxateb digre, bi hemû mewcûdatê re diaxive û ev Resûlê Ekrem Eleyhîselatû Weselam vê xîtaba qedirbilind ji benî-Ademî re, belkî ji hemû candar û hişmendan re radigîhîne. Vaye hemû rabirdû û pêşeroj kete şûna zemanê hal de; hemû benî-Adem di civatekê da, weke ku di cemaeteke ya rêzên wan muxtelif de bin, ew xîtab bi wî awayî ji wan re tê kirin. Wê demê min her ayeteke Qur’anê de di nav wê hest û cezalet û belaxeta bilind ya ji meqamekî gelek biîhtîşam û berfireh, ji muxatebê wê yê gelek zêde, muxtelif û girîng û Mûtekelimê Ezelî yê xwediyê mezinayî û celaleke bê nîhaye û Tercûmanê Alîşan ê xwediyê meqamê mehbûbiyeta mezin de di nav nûreke mucîzeyiyê ya geş hem gelek geş de dît. Wê demê neku hemû Qur’an, yan sûretek yan jî ayetek, bê guman her peyveka wê kete şûna mucîzeyekê. Min got: