Hem di nav daîreya însanan de gelê Cihû, ku bi azweriyeke ji hemû gelan bêhtir xwe diavêjin dinyayê û bi eşq xwe bi jiyana dinyayê ve girêdidin bi gelek zehmetiyan serweteke faîzê ya nemeşrû ya ku feydeya wê ji wî bi xwe re nîne, bes xezînedariya wê dike, bi dest xistiye. Bi wê serwetê ji hemû neteweyan sîleya zîletê, xizanî, kuştin û îxanetê xwarine. Eva hanê nîşan dide ku azwerî kaniya zîlet û xisarê ye.

   Hem ewqas bûyerên ku ?mirovê azwer her demê dikevin nav xisarê de? hene ku

اَلْحَرِيصُ خَۤائِبٌ خَاسِرٌ

 bûye derbê mesel, di nezera xelkê de weke “heqîqeta amme”(rastiya giştî) hatiye qebûlkirin.

   Madem welê ye; eger tu gelek ji malê dinê hez bikî, ne bi awayê azwerî, bi qenaetê malî bixwaze, da ku gelek bêt.

   Ehlê qenaetê û ehlê azweriyê dişibin du şexsan ku diçin dîwanxaneya zatekî mezin. Yek ji wan di dilê xwe de holê dibêje: “Bes bila min qebûl bike, bila ez ji sermaya derve rizgar bibim ev besî min e. Îskemleya herî jêr jî bidine min ji bal min ve qenciyek e.”

   Mirovê dudoyê, heçko mafekî wî heyî, heçko her kes mecbûr e ku rêzê jê re bigre, bi quretî dibêje, “Pêwist e îskemleya herî jor ji min re were dayîn.” Bi wê azweriyê dikeve hundir, çavê xwe dide mewqiyên bilind, dixwaze here wir. Lêbelê xwediyê dîwanxaneyê wî bi şûn de vedigerîne û li jêr dide rûniştandin. Pêwist bû ku jê re spasî kiribûya, lêbelê di dilê xwe de dixeyide. Spasiyê ji xwediyê malê re nake, dijê wê, wî rexne dike. Xwediyê malê jî jê aciz dibe.

   Mirovê pêşî bi dilnizmî dikeve hundir, dixwaze li ser îskemleya herî jêr rûnê. Ew qenaeta wî li hisaba xwediyê dîwanxaneyê tê. Dibêje: “De kerem ke, were îskemleya jorê.” Ew jî, her ku diçe spasiyên xwe zêde dike, memnûniyeta wî zêde dibe.

   Va ye, dinya dîwanxaneyeke Rehman e. Rûyê erdê sofreyeke rehmetê ye. Dereceyên rizqê û mertebeyên ne’metê jî di şûna îskemleyan de ne.