gorî jiyana zarokên xwe dikin û (ji wan re) serf dikin. Nexwe madem wusa ye, pêwîst e her zaroka ku ji mirovayiyê derneketî û ne bûyî mîna cinawiran, ji wan dostên giramîdar (muhterem), sadiq û fîdekar re rêzeke xalis bigre, xizmeteke jidil bike, razîbûna wan bidest bixe û dilê wan xweş ke. Mam û met bab;  xalet û xal dê tên hesabê.

   Vaye, ku heyîna van extiyarên bimbarik li yekî giran were û mirina wan bixwaze.. ev çi bêwijdaniyeke û çi adîtiyek e; vêya zanibe û hiştar be. Belê tu mirina wan ew kesên ku jiyana xwe bo jiyana te fîda kirî, bixwazî.. zanibe eva hanê zulmeke çi qas kirêt e, çi bêwijdaniyek e.

   Ey ew mirovê ku mubtelayê derdê debarê bûyî! Zanibe ku  stûna bereketa di mala te de û wesîleya rehmetê û def’kera karesatan ew xizmê te yê extiyar û kor yê di mala te de ye, ku (heyîna wî) li te giran tê. Zinhar mebêje: “Destê min teng e, ez nikarim debara xwe bikim.” Çimki eger ne ji ber wê bereketa ku seba xatirê wan tê baya, helbet dê desttengiya te zêdetir baya. Vê rastiya hanê ji min bawer ke. Ez gelek dêlîlên vê yên mîsoger dizanim û dikarim bi te jî bidim bawerkirin. Bes ji ber ku dirêj nebe ez kurt dikim. Bila yeqîna te bi vê gotina min were. Ez sond dixwim ku ev heqîqet tam mîsoger e; heta nefsa min û şeytanê min jî di hemberî vê çendê de teslîm bûne. Ev heqîqeta ku rika nefsa min şikandî û şeytanê min dayî sekinandin, divê yeqînê bide te jî.

   Belê, ew Xaliqê Zulcelalê ku bi şahdebûna gerdûnê gelek Rehman û Rehîm û Letîf û Kerîm e; wek çawa dema zarokê dişîne dinyayê, li pey wan re bi awayekî gelek letîf rizqê wan jî dişîne û ji henîfeya (muslix) memikan dirijîne devê wan de; (eynenwelê) rizqê wan extiyarên ku bûne mîna zarokan, heta ji zarokan jî zêdetir layiqî dilovaniyê ne û muhtacî şefqetêne jî di awayê bereketê de dişîne. Debara wana nake barê van mirovên temaker û bexîl.

اِنَّ اللّٰهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُوالْقُوَّةِ الْمَتِينُ

وَكَاَيِّنْ مِنْ دَۤابَّةٍ لاَ تَحْمِلُ رِزْقَهَا اَللّٰهُ يَرْزُقُهَا وَاِيَّاكُمْ