Mektûba Nehemîn

بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ

(Dîsa parçeyek ji nameya ku ji bo wî xwendekarê xwe yê xalis şandiye.)

   Duyemîn: Serketina te û xîret û şewqa te ya di belavbûna nûrên Qur’anê de îkrameke Xwedayî ye, bêguman kerameteke Qur’anê ye, arîkariyeke (înayeteke) rebbanî ye. Ez we pîroz dikim. Ji ber ku mijara keramet û îkram û înayetê hat ez ê cudatiyeke ku di navbera keramet û îkramê de ye vebêjim. Wisa ye:

   Ne ku mirov mecbûr be an eşkerekirina kerametê zirar e. Lê belê eşkerekirina îkramê tehdîsa ne’metê ye. Ew kesê ku bi kerametekê rûmetyar bûyî, bi zanîn bigîhije emrekî xarîqe... eger di wê rewşê de nefsa emmareya wî baqî be wê demê dibe ku baweriya wî li wî û li nefsa wî û li keşfa wî bêt û qure bibe. Ji vî aliyî ve dibe ku bibe îstîdrac. Eger bêyî ku bizanibe bigihije emrekî xarîqe, wek mînak di dilê yekî de pirsek heye her wekî Xwedê pê bide gotin bersiveke rast bide wî û paşê haya wî jê çêbibe. Piştî ku haya wî jê çêbû wê baweriya wî ya bi Rebbê wî zêde be, ne ku ya bi nefsa wî. Wê weha bibêje: “Nîgehbanekî min heye ku ew ji min bêhtir min perwerde dike.” Û wê tewekula wî zêde bibe. Ev beşa han kerameteke bê xeter e; (mirov) ne stûbarê (mukellef) veşartina wê ye. Bes divê ji bo pesinînê bi qesdî hewl nede ku eşkere bibe. Lewra, ji ber ku li gorî zahirî kesbeka mirovî tevil dibe, dibe ku (wê kerametê) bide nefsa xwe.