hebe û xefletê jî alîkarî kiribe, bi carekê ne’metên îlahî bi awayekî xespî û mîna dizan û mîna heywanan dixwe. Vaye di Remezana pîroz de ji yê herî dewlemend bigre hetanî yê herî xizan nefsa wî fêm dike ku ew ne xwediyê (xwe ye), kole ye, ne azad e, evd e. Ferman jê re neyêt dayîn nikare tişteke herî ji rêzê û herî rehet jî bike, nikare destê xwe biavêje avê; bi vî awayî rubûbiyeta wî ya mewhûm dişikê, xwe li evdîtiye datîne, dikeve şukrê ku erka wî ya rastî ye.

NUKTEYA PÊNCEMÎN

   Hikmetek ji gelek hikmetên ku rojiya Remezana pîroz li aliyê xweşkirina sincê û li destjêberdana muameleyê serkêşane dinêre eve ye ku:

   Nefsa mirov bi xefletê xwe jibîr dike. Nikare ecza bêhed û hesab, xizaniya xwe yê bênîhayet û kêmasiya xwe ya zêde bibîne û naxwaze bibîne.

   Hem nahizre ka ew çi qas zeîf e û bi zewalê re rû bi rû ye û hedefa karesatan e û ji goşt û hestiyê ku zû xirab dibe û belav dibe pêk tê.  Welê xeyal dike û welê xwe bi dinyayê ve digre ku herwekî ew xwediyê laşekî ku ji polayê çêbûye ye û ew ebedî ye. Bi azwerî û temaheke pir û bi eleqe û hezkirineke zêde xwe diavêje dinyayê. Xwe bi her tişta ku lezzeta wê û menfeeta wê heye ve girê dide. Hem Afirînerê xwe yê ku wî bi piyariyeke tam xwedî dike ji bîr dike. Hem li encama jiyana xwe û jiyana axreta xwe nahizre; di nav sinca xirab de digewile.

   Vaye rojiya Remezana pîroz ji yên herî xafil û herî serhişk re qelsiya wan û ecza wan û xizaniya wan bi wan dide hîskirin. Bi wesiteya birçîtiyê hizra mîdeya xwe dike. Hewceyiya ku di mîdeya wî de ye fêm dike. Laşê wî yê zeîf çi derece petot e. Fêm dike ku hewceyiya wî çiqas bi dilovanî û piyariyê heye. Daxwazeke holê hîs dike ku dest ji fir’ewniya nefsê berde û bi ecz û xizaniyeke tam penahê dergehê îlahî bibe û xwe amade dike ku bi destê şukreke manewî li deriyê rehmetê bixe. Eger xefletê dilê wî xirab nekiribe.

NUKTEYA ŞEŞEMÎN

   Yek ji wan hikmetên gelek ya rojiya Remezana şerîf ya ji aliyê ku li nuzûla Qur’ana Hekîm dinêre û ya dema nuzûla herî girîng ya Qur’ana Hekîm e eve ye ku: