bi min re kirine bi bîr bînim û weke şukreke manewî ez ê çend nimûneyan bibêjim. Her çiqas şukra manewî ye jî lê tirsa min ew tirs e ku durûtî û xurûrê bide hîskirin û ew bereketa pîroz qut bibe. Lewra dema yek pesnê xwe bide û bereketa veşarî aşkere bike ew dibe sedema qutbûna wê. Bes, çareyeke din tune ye, ez bêgav mam ku bibêjim.

   Va ye yek: Ev şeş meh in kîloyeke genim ku ji sih û şeş nanî pêk tê têra min kiriye, hêj heye, neqediyaye. Ez nizanim dê heta kengê ^(Haşiye) têra min bike.

   Ya Duduyan: Di vê Remezana pîroz de ji du malan tenê xwarin bo min hat, herduyan jî ez nexweş kirim. Min zanî ku ez ji xwarina xelkê hatime qedexekirin. Di hemû Remezana mayî de sê nan û sê oqqe birincî têra min kiriye. Evdila Çawîş ku dostekî min ê rast e û mezinê wê mala bimbarik ya di Remezanê hemûyê de li min nihêriye bo min gotiye û şahidê wê ye. Heta ew birinc piştî Remezanê panzdeh rojan qediyaye.

   Ya Sisêyan: Oqeyeke nîvişk hebû min û mêvanên xwe li çiyê her roj pê nan dixwar, sê mehan têra me kir. Heta mêvanekî min ê bimbarik ê bi navê Silêman hebû. Nanê min jî, yê wî jî diqediya. Roja çarşemê bû. Min jê re got:

   “Here nên bîne.” Ma ji her aliyî ve heta du saetan mirov hene ku yek biçit ji wir nan bînit Got: “Ez dixwazim şeva îniyê, li vî çiyayî, digel te em bi hev re dua bikin.” Min jî got: 

تَوَكَّلْنَا عَلَى اللّٰهِ

  Paşê jî ez û ew bi rê ve çûn çûn heta em gihîştin ser girî. Her çiqas ji çûna me re ti sedem û ti hêncet nebû. Di misînî de hinek av hebû. Hin ça û şekerê me jî hebû. Min got:

   “De bira, qurtek ça çêbike.”

   Ewî dest bi wê kir; ez jî li binê dara qetrana ku li newala kûr dinêriya rûniştibûm. Ez xemgîn dibûm û min holê dihizirand ku “Piçek nanê me yê kufikî heye. Ancax têra me îşev bike. Em ê du rojan çawa bikin û ez ê çi bibêjim vî mirovê dilpak?”