GOTINA SISÊYAN
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ
يَٓا اَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا
Eger, tu zanîna ku îbadet çi tîcaret û seadetekî mezin e; fisq û sefahet çi xesaret û helaketekî mezin bûyîna wê dixwazî, li vê çîroka nimûnekiyê binêre û guh bidê:
Çaxekî, du eskeran ji bo çûyîna bal bajarekî dûr va yê ra ferman digirin, bi hev ra diçin. Ta rê dibe didu. Merivekî li wê derê heye, ji wan ra dibêje:
“Ev rêya li rastê digel ku tu zerara wê tune ye, ji rêwiyên di wê da diherinan, ji deha nehê wê kar û hêsatîkî mezin dibîne. Rêya li çepê jî, digel ku kara wê tune ye, ji rêwiyên di wê da diherinan ji deha nehê wê zirar dibîne. Hem herdu, ji kurtayî û dirêjayê da yek in. Sade cihêtîkek heye ku, rêwiyê rêya çepiya bêrêzan û bêhikumetiyê, bê çente û bê sîlah diçe. Sivikatîkî xuyakî û hêsatîkî derewîn dibîne. Herçikê, rêwiyê rêya rastiya di binê rêzika eskerêyê da yî, ji hildana çentekî çar hoqqeyê tijî yê ji dubayên xurek da yî ra û ji hildana sîlahekî mîrî yê hêja yê du weqiyye yê ku, her dijminê bindest û mexlub bike yê ra neçar e.”
Wan du eskera, piştî guhdana li gotina wî merifê nasker da evê bextiyar li aliyê rastê da diçe. Giraniya batmanekî li milê xwe û li pişta xwe bar dike. Lê dil û canê wî, ji hezaran batmanê minetan û tirsan riha dibin. Herçike ew eskerê bedbextê dinê, eskertiyê dihêle, çûyîna li pê rêzanê naxwaze, li aliyê çepê da diçe. Gewde yê wî ji giraniya ritlekî riha dibe. Lê dilê wî, di binê hezaran ritlê minetan da û rewanê
