Êdî ku ew dayîn û bexşîna bêdawî û ew zîbatî û rindiya bêheval û ew balatiya bêkêmasî şabaşkir û arzûvan û xwehîşkirên timanî dixwazin. Tewş ev e ku, divê mêvanxana cîhanê da em dibînin ku, herkes zû diçe, winda dibe. Bexşana wî comerdiyê, meger perçekî hindik diçejnîne. Bêzê wî vedibe. Lê naxwe, diçe. Ê wê zîbatî û wê balatiyê jî meger li hinekê êsana wê, belkî li sîkê wî yê jar, di gavekê da lê dinêre, bê têrbûn diçe. Divêk ew e ku, bal gerangehekî timanî va tê çûyînê.

   A pêdayî ew e: Çawan ku ev cîhana, bi hemî hebûkên xwe va Hostayê xwe yê Mezindar, birakî rava dide. Hostayê   Mezindar jî, rewş û navên wî yê pakîn xaniyê dinê rava didin û nîşan didin û dixwazin.

   BINGEHA PÊNCAN: Deriyê telîzan û peristina Muhemmedî ye. Êsana navê Bersivkar û Banîndar e.

   Tu car çêk dibe ku, Xwedakî xwedanê şefqetek û merhemetekî bêdawî yê ku hacetekî piçûktir, ji çêkberekî xwe yê piçûktir da dibîne, bi pirr telîzaniyê va ji ciyê hêvî nake yê da pêk tîne û dengekî dizîtir, ji çêkberekî xwe yê dizîtir da dibihê û hawariyê dide û ji her tiştê ku bi zimanê tewş û sirûşê va tê xwestinê yê ra bersiv dide yê. Ji  bendeyê xwe yê ^(Haşiye)  mezintir da û ji afirînê xwe yê dilbertir da haceta wî ya mezintir nebîne û nede û pêk neyîne. Niyaza balatir bibihîze û hilnede? Erê bi awayê nimûne, bexşanî û hêsaniya ku di warê xwarin û xwedîkirina jar û çêjikên jiyandar da dixuyê rava didin ku, Xwediyê vê cîhanê, bi rehmetekî bêdawî va xwedîtiyê dike. Di xwedîtiya wî da ev hind telîzîkî banînkarane yê, tu car çêk dibe ku, niyaza xweştir a baştirê çêkberan hilnede? Vê bingehê, bi awayê ku min di Gotina Nozdeha da rava dayiyeyê va em di vir da jî, dîsa wuha rava didin:

   Hey hevalê ku, bi nefsa min ra li min guh didêyî! Me di çîroka nimûneyê da gotibû ku, “Di avdekî da komanikî heye. Yawerekî ciwamêr axaftinekê dixûne.” Bingeha ku ew rava dideyê, wuha ye ku: Were em ji vê çaxê,