û koçberiyê ye. Hem ew ê ji te ra bêje: “Serkêş e”, cezayê bidin te. Erê, du olam li pêşiya me da dixuyê. Yeka wê, karê padîşah e. Carina em angeriya wî dikşînin. Ku xwedîkirina me ye. A dinê olama me ye. padîşah ji me ra bihêsatiyê alî dike ku hînbûn û ceng e. Gelo ew eskerê serserî, li wî hînkirê cengawer, guh nede; çi hindê tehlîka da dimîne, tu dizanî.

   Êdî, ey nefsa min a tembel! Ew gastîna cengê ya pêldar, jîna vê cîhana lerzekar e. Ew ordiya ku li tabûran belav bûye, komaniya merivkanî ye. Ew tabûra jî, koma Îslamiya vê çaxê ye. Ewan du eskerana jî, yekî wî, musulmanê perestkarê ku ferzên xwe yê dînî dizane û dike û ji bo hîştina gunahêd mezin û nekirina gunahan ra bi nefs û şeytan ra ceng dike. Yê dinê serkêşê ziyandar e ku di cêrga îttihamkirina Rezzaqê heqîqî da di derdê jînê da noq dibe. Ferzan dihêle û di rêya jînê da gunahên rast tê yê, dike û ew hînbûn û hînkirin jî, di serî da limêj e, îbadet e û ew cenga jî, li hemberî nefs û hewesê û şeytanêd cinna û meriva da cengkirin e. Ji  gunehan û ji xûyên kotî da dil û canê xwe, ji helaketa ebedî da riha kirin e û ewan du olamana jî, yekê wê, jîndayîn û xwedîkirin e, a dinê ji jîndayî û xwedîkirî ra perestin û lavakirin e û li wî sipartin û bi wî bawerbûyîn e.

   Erê, jîna ku pertewtir mucîzeyekî pîşeyê semedanî ye û hikmetekî Xwedakiyê xarîqe ye, kî daye û çêkiriye; ê ku bi rizqê va wê jînê xwedî dike û dikedîne jî ew e. Ji  wî pê va nabe. Ma tu delîlê dixwazî? Jiyandarê jartir û guhendetir, çêktir tê xwedîkirinê. Wekî masiyan û kurmên meywa. Çêkberên ahestetir û naziktir xûregê çêktir, ew duxwe. Mînanî zarokan û çijikan.

   Erê, ji bo zanîna ku çara rizqa helal, bi karîn û xwastinê nîne. Belkê bi ahestî û jarîtiyê ye. Roviyan bi masiyan ra cinawiran bi çijikan ra jiyandaran bi daran ra dengekirin bes e. Divêk ew e ku, merivê ku ji bo derdê jiyanê ra limêja xwe dihêle, mînanî wî eskerî ye ku hînkirinê û sîpera xwe dihêle diçe di çarşiyê da parsekiyê dike. Lê yê di piştî kirina limêja xwe da ji bo ku ji pêjgeha rehmeta Rezzaqê Kerîm da li para xwe bigere, ji kesî ra bar nebe, bi xwe bi xwe çûyîn, baş e û mêrantî ye û ew jî îbadetekî ye. Hem çêkbûyîna merivan, ji bo îbadetê ra ye. Fitreta wî û cîhazên wî yên veşarkî rava didin. Lewra, di aliyê kirin û karîna divêkî ji jîna wî ya cîhankiyê ra yê da bal çivîkekê piçûktir va nagihêje. Lê bi tevî zanîn û rebeniyê va di aliyê lavakirin û peristana