Eger serê te, bi hevxwendinekî hoşîka yê wuha va girîftar be, ha ha telaş meke; belkî di gava ku tu bal hişyarî yê va tê yê da bizivire. “Ah min çi kêmasî kir.” Nebêje, bi kolanê va nebilî û nemîne; ta ku ew hevwariya qels, bi kolana te va hêzê pêda neke. Lewra her çend ku tu daxberî yê rava bikî, guh bidê yê, ew bîranîna te ya qels, bal xuyîkî va dizivire, dibe derdekî xeyalkî. Netirse, derdê dilanê nine. Ev cure bîranîn, pirane bêdaxwazê yê; bi arizî va, di merfên rehişkinê bihêkdar da pirtire. Şeytan, kana vê cure yê weswesî yê, pirr dixebitîne.

   Melhema vî birînê ev e ku: Hevxwendina hoşîkan pirane bêdaxwazê ye. Di wî da guneh tune ye. Hem di hevxwendinê da cînartî heye, têgeran û têkilan tune ye. Ji  bo wî yekî ra, rewşên hoşîkan bal hevdû va naçin, ji hevra ziyan nadin. Çawan ku ahurman û perî yê siroşê li dora dil da cînartiya wan heye; û hevmerfêtî ya baş û nebaşan û mayîna wana di cîgahekî da ziyan nade, were jî, bajûtina hevxwendina hoşîkan va xeyalên pîsê ku tu naxwaziyê yên di nav hoşîkên pak da bikevin, ziyan nadin. Meger ku, bi daxwazê va be û yan bi guman kirina ziyanê va bi wan ra pirr bibile. Hem caran dil di weste. Hoşik ji, bo ku xwe bide bilandinê bi tiştekî rasthatî yê dibile. Ahurman fisal dibîne, tiştên pîs li ber wî da radixîne û tê dide.

   RÛYÊ ÇAR: Weswesekî ye ku ji gerana li çehre yê çêtirê kirinêyê da derdikeve ku, bi goma parêztinê va çi hind hişk bigere, tewş li wî hişk dibe. Heta bal cêrgekî va digehêje ku, ew merfa dema ku li çêtirê kirinê digere, dikeve heramê. Lêgerana sunetekî, vacîbekî dide hiştinê. “Gelo ma kirina min rast geriya,” dibêje, dizivirîne. Ev tewşa dikudine, bal dawiya bêhîvîtiyê va dikeve. Ahurman ji vê tewşa wî da kar dibîne, wî birîndar dike. Du melhemê vê birînê hene:

   Melhema Yekê: Weswesa mînanê vî ya, ji xwedî yê Îtîzalê ra hêjaye. Lewra ewana dibêjin ku: “Kirin û tiştên bingera zorandinê di xwe bixwe da li gorê cîhana dinê va, yan rindiya wî heye, paşê li ser wî rindî yê da hatiye fermankirinê; yan çirkîniya wî heye, paşê li ser wî da hatiye netawkirinê. Divîk ew e ku, di tiştan da rindî û çirkîniya di noxta nêrîna bingehê û cîhana dinê da yê, xweganî ne, ferman û netawiya Xwedê pêka wî ne.” Li gorê wî rêgahê da di her karê ku merif dikeyê da weswesekî wuha tê yê ku: “Gelo ma kirina min di awayê rindê di buyanê bixwe da yê da hatiye kirinê?”