Êdî di demekî wuha da di gavekî ku xweşbêjî bihatirbûyî da, Qur’ana Ahistgarbêj hate xwarê. Çawan ku di dema Mûsa Pêxember da cazutî; û di dema Îsa Pêxember da dermandarî di rewacê da bû, ahistegerê wan ê hêja ji wî celebî da hat. Êdî wî çaxî, xweşbêjên ‘Ereban bal hember anîna sûretekî kurttir va xwand; bi fermana 

وَاِنْ كُنْتُمْ فٖى رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلٰى عَبْدِنَا فَاْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهٖ

  yê va ji wan ra bergehî dixûne. Hem dibêje ku: “Hûn bawerî neynin, hûn qewitandî ne, hûnê bikevine dojehê.” Bi zoranî va li tamarên wan dixîne, pozbilindiya wan di awakî bêtir va dişkêne. Bi wî hişê wan ê kerkere va tinaza dike. Wana di serî da, bi hîçandina ebedî va û paşê jî bi hîçandina ebediya di dojeyê da yê va bi hîçandina cîhankî va wan berbend dike. Dibêje: “Yan berbiriyê bikin, yan jî can û pertalê we di tebahiyê dane.”

   Êdî, eger berbirî çak bibûya, gelo ma tu car çak bû ku minanî ku bi rêzekî diduya va berbiriyê bike, doza wî peramoş bike yê çarekî hêsa hebe, rêya cengiya tirsanetir û zoranetir were hilbijartinê? Erê, ew gelê tûjehiş û ew şêniyê serdarê ku demekî, cîhanê bi serdariyê va dagerandinan, di wê tewşê da rêkî pirtir kurt û hêsa û siviktir bihêle, rêkî dirêjê tirsanetirê ku hemî pertal û canê wî bal tebahiyê va bavêje yê hilbijêre; ma tu cara dibe? Lewra, xweşbêjiya wan bi çend tîpekî va bikariya berbiriyê bikira, Qur’an, ji doza xwe da diborî. Ewana jî ji tebahiya mayekî û veşarkiyê da riha dibûn. Tewş ev e ku, mînanê cenganiyê rêkî dirêjî bêtir hilbijartin. Divêk ew e ku berbiriya bi tîpan çak nebû, nebûyîk bû, ji bo wî yekî ra ji cengîna bi şûran ra neçarbûn. Hem ji bo mînandina Qur’anê û çêkirina mînaka wî ra du peywendê pirr zorake hene: Yekê wê, arzûya berbiriya dijmin e. A dinê kêfa mînandina dostên wî ye, ku di bin van du dajokên zorak da mîlyonan nivîsîkê ‘erebkî hatine nivîsanê ku, tu yekê wan, mînanê wî nabe. Zana be û nezan be, herkî li wî û li wan binêre, ew ê birrakî bêje ku, “Qur’an mînanê vana nîne, tu yekî wan, jê ra mînaniyê nake. Di vê tewşê da yan Qur’an di binê hemiyan da ye, evaya bi yekbendiya hemî dost û dijminan va beyhûde ye, nebûyîk e; û yan Qur’an di ser wan hemî nivîsîkan da ye.”

   Eger tu bêjî: “Em çawan dizanin ku kesî ranehîşt berbiriyê û kes bi xwe bawer nebû ku derkeve bergahê, ma alîkirina hevûdu jî, hayde neda?”