“Nebaşiyê ji xwe da, başiyê jî, ji Xwedê da bizane”xuyak dibe. Hêj mînanê vana, cihetên mayînê dakişînî, tu yê bizanî ku nefsa kotî ya yê pêşîn, ji wî ra dojehekî veşarkî amade kiriye û xweşhoşî û xweşgumanî û xweşxûyî û xweşhoşîka wî, ewî ji qencî û bextiyarîkî mezin û ji başîtî û rêjanekî pertew ra xuyageh kiriye.

   Hey nefsa min û hey merifê ku bi nefsa min ra li vê çîrokê guhdayî! Eger tu naxwazî ku bibî birayê bedbext û dixwazî bibî birayê bextiyar, guh bide Quranê û ji fermana wê ra serberjêr bibe û li wê rahêle û bi fermanêd wê va tevbigere.

   Eger tu heqîqetên di vê çîroka nimûneyanî da ye, te zanî; tu dikarî heqîqeta dînî û cîhanî û merifayî û baweriyê, li wê hevwar bikî. Ez ê êd wê yê hêjayî bibêjim. Êd wê yê zinak, tu bi xwe jê derxîne.

   De binêre! Her çi ewan du birana, yekî wî, rewanê bawerker e û dilê pak e. Yê dinê, rewanê gawir û dilê nepak e û ji wan du rêyan, a rast, rêya Quran û baweriyê ye. A çep jî, rêya gunah û gawiriyê ye û baxçeyê di wê rêyê da jî, jîna komaniya borîka di nav koma merifatiyê û bajarvaniya merivaniyê da ye ku tiştên baş û nebaş, qenc û neqenc, paqij û pîs, bi hevdû ra hene û hozan ew e ku bi rêzika  “a zelal bigre, a şêlo bihêle..” yê, tevdigere. Bi xweşiya dil va diçe û ew deşta jî, ev zemîn û cîhan e û ew şêra jî, mirin û ecel e û ew çala jî, bejna merifa û dema jiyanê ye û ew şêst gaz kûrayî jî, bal umrê navîn û jîna piraniyê va awir e û ev dara jî, pêla umr û maya jînê ye. Û ewan du jiyandarê reş û spî jî, şev û roj e û ew ejderhaya jî, rêya navîn û poxana dawîna ku devê gorê ye. Lê ew deva, ji bo bawerker ra derîkî ji zindana da bal baxçekî va vebûye û ewan bihokên ziyankar jî, derdên cîhanê ne. Lê ji bo merifê bawerker ra ji bo noqnebûna di xewa gêjiyê da yê ra ciyê hişyarkirinêd Xwedakî û li nêrîna hûmakiyê da ne û êmîşên di wê darê da jî, qenciyêd cîhankî ne, ku Xwedayê qencekarê serbest, wana ji qenciyên cîhana dinê ra di rewşa pirêzekî ku hem di bîr anî û hem mînanêd wan, hem nimûneyêd ku kirîndaran, bal meyweyên bihiştî va dixwazinan da çêkiriye.

   Û bi yektiya wê darê va dayîna wê ya meywên cihê û cûre cûreyî jî, bal sikka qudreta samedanî û bal mora xwedanî ya hûmanî û bal tûrra padîşahiya xwedatiyê va awir dayîne. Lewra, pîşeyên mînanî ji tek tiştekî da çêkirina her tiştî (dibê ku ji xweliyekî da çêkirina hemî gîha û meywan; hem ji avekî da afirandina hemî jiyandaran,