Binêre, hem wusan bi fîzarekî balayê hewarkarane va dixwaze û wusan bi niyazekî şîrînê lavakarane va zarê dike ku, goya  ji hemî hebûkan ra ji asîmana ra ji erşê ra dibihîzîne. Bal xirûşê va tîne. Ji  niyaza xwe ra “Amîn, Allahumme amîn,” dide gotinê. ^(Haşiye)

   Binêre, hem ji Qedîrekî Bihîstekar û Bexşekar û ji Elîmekî Dîtiyar û Banînkarê wusan da bextiyar û tim mayînê dixwaze ku, li ber çav da arzûkî dizîtirê jiyandarekî dizîtir û niyazekî wî yê siviktirê xafîtir dibîne û dibihîze û hildide û dibane û bi zimanê tewş jî be, bersivê dide û di rewşa wusan huwîdedar û dîtiyar û banînkar da dide û bersivê dide ku, gumanê nahêle. Ew xwedîkirin û perwerdekirina, ji Bihîstekar û Dîtiyarê wusan ra arizanediye û ji Bexşekar û Banînkarekî werre ra arizî ye.

   Gelo ev fexra cîhanê, a nûra cûreyê insanî û yektayê kewn û zemanî yê ku hemî zarên Adem, li pişt xwe va girtiye, li ser vê zemînê da rûniştiye. Bal erşê mezin va berdayî, dest bilind kiriye. Di nav bingeha paristina Ehmedî ya werhatiyê li du baya paristina cûreyê meriva da niyaz dike, çi dixwaze? Em guh bidinê. Binêre, ji xwe û ummeta xwe ra bextiyariya timanî dixwaze û tim mayînê dixwaze û bihiştê dixwaze. Hem bi tevî hemî navêd pak ê Xwedê yê ku di ayîneyêd hebûkan da zîbatiya xwe rava didinan ra dixwaze û ji wan navan ra hêvî dixwaze, tu dibînî. Eger pêwendên xwestekarê cîhana dinê û ravedarên hebûna wî yên bêjimar nebûyana, tek niyaza vî camêrê tenê, ji çêkirina vê bihişta ku bi hindê çêkirina ^(Haşiye)  bihara me,