ra ji bo kêf û xweşîtiyê ra bal hêlekanekî xweş va werdigere. Hem ez ê du dermana bidim te. Tu baş bixebitînî, ewan du birînêd te yên genî, bal du kulîlkên xweşikên bêhndarê ku jê ra “gula Muhemmed” tê gotinê va werdigere. Hem ez ê bilêtekî bidim te, tu bi wê ya mînanî ku difirî, rêyekê salekêyî, di rojekî da dibirrî. Ha va eger tu bawer nekî, perçekî tecrube bike. Ta ku tu rastiyê bizanî.”

   Bi awayê bingehîn va perçekî tecrube kir, rastbûyîna wî rastand. Erê-min jî, dibê vî (Seîdê) bêçare jî- ez vê ya rast didêrim. Lewra min hindikekî tecrube kir, min gelek rast dît.

   Ji vê şûnda, ji nişkê va dît ku ji aliyê wî yê çepê da mînanî ahurman, merifekî dekvan û gewende û xapînok, bi tevî pirr xişran û rewşên rindik û tiştên fantezî û serxoşkiran va hat. Li pêşberê wî da çik bû. Jê ra got:

   -“Hevalo! Were, were. Em bi hev ra bijîn û kêf bikin û li van rewşên qîzêd rind binêrin û li van stranên xweş guh bidinê û van xwarinêd şêrîn bixwin”.

   Pirs: “Va çi ye di devê te da tu bi dizî dixwînî?”

   Berpirs: “Tilsimekî ye.”

   -“Bihêle vî tiştê nayê zanînê. Em kêfa xwe niha hilneşînin”.

   Pirs: “Ha, evê di destê te da çi ye ?..”

   Berpirs: “Dermanekî ye.”

   -“Bavêje vê ya. Tu tendurust î. Çi yê te heye? Çaxa alqiştiyê ye.”

   Pirs: “Ha, ev kaxiza pêncnîşan çi ye?”

   Berpirs: “Bilêtekî ye. Belga teyînatê ye.”

   -“Biçirîne vana. Di vê berga biharê ya xweş da rêwîtî ji me ra çi divê?” dibêje. Bi her xapanekî li serwextkirinê dixebite. Ta ew bêçare hinkî bal wî va xwar dibe. Erê, merif dixape. Ez jî, bi xapanosekî wusa xapiyam.

   Ji nişkê va ji aliyê wî yê rastê da mînanî birûskê dengekî hatê. Dibêje:

   “Ha ha nexape! Û ji wî xapînosî ra bibêje ku, eger çarekî ku şêrê li pişt min da yê bikuje û dara spîyê li pêşiya min da yê rabike û birînêd di rast û çepê min da yê ra bike û rêwîtiya li ber min da yê engel bike,