Tewş ev e ku, Pêxemberê Balatir ê serwerê hemî Pêxemberan û xweyagahê (xudanê) paya mezintir a hemî navan û Qurana huwîdar a serekê roniyêd hemî nivîskên pakîn, hemî hîmêd baweriyê, di çihrek ronak da di gotinekî pirr sitûr da û di awakî divêkî da vexistine.

   Erê; lewra di bingehê da balatiya seraser a bingehîn, were ye. Êdî, huwîdeyê van razan ev e ku:

   Meriv, çendan ji hemî navan ra xwuyagah e û ji hemî balatiyan ra amade ye, lê karîna wî parîk e û daxwaza wî parîkî ye û amadeyiya wî cihê ye û arzûyên wî dijber in, digel ku di nav hezaran perde û navbêrkan da li bingehî digere. Ji  bo wê yekê, di bişkifandina bingehê û di dîtina rastiyê da perde dikevin navberê. Hinek nikarin ji navbêrikê biborin. Hilêk cûre cûre ne, hilêka hinekan ji bişkifana hinek hîmêd baweriyê ra nabe çêgah. Hem rengêd ayîsanên nava, li gorî xwuyagaha va cûre cûre dibin, cihê cihê dibin. Hinek ê merivê xwuyagah ji giştaniya ayîsana navekî ra nabe binger. Hem bi gorî hemîşkî û parîkî û siyêtî û koktiyê va ayîsana navan, cûre cûre çehreya digire. Hinekî hilêk ji parîktiyê derbaz nabe û ji siyê dernakeve. Li gorî amadeyiyê da caran navekî serdest dibe. Sade daweriya xwe dide borînê. Di wê amadeyiyê da daweriya wî dibe dawer. Êdî, em ji vê raza kûr ra û ji vê huwîdeya fireh ra bi nimûnekî razdarî fireh û bi bihnekî va bi asakî va têkildar va em hinekî awiran didin.

   Bi nimûneyê va: Em çîçekekê nimûçdar ê bi navê kulîlkekê û çilkekê jîndarê evînkarê hîvê û xunavekê zelalê nêrîndarê rojê ye, em dihoşin ku, her yekê wan: Bihîkekî wê û balatîkî wê hene û ji wê balatiyê ra arzûkî wê heye. Di van sê tişta da bal pirr bingehan va awir dide, digel ku ba li çûyîna nefs û hiş û dil va awir dide û ji sê cêrgên merivêd xudanê bingehî ra nimûne ye. ^(Haşiye)

   A yeka: Nîşana xudanê hoşînêyê û xudanê rewşeniyê û xudanê pêxemberiyê ye.

   A diduya:Nimûna ewanê ku bi leşên gewdekî va ji balatiya xwe ra dixebitin, bal li bingehê va diçin; û ya ewanê ku bi paqijandina nefsê va û bi xebitandina hişî va dixebitin,