Bi nimûneyê va:

اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ

  ta bal dawiyê va û 

اِذَا السَّمَٓاءُ انْفَطَرَتْ

 bal dawiyê va

اِذَا السَّمَٓاءُ انْشَقَّتْ

  Êdî, di van sûretan da wergeranêd mezin û tevgeranêd Xudatiyê di roja hilrabûn û komandinê da yê, di awakî were da dibêje ku, merif, ji bo ku hevtayên wana, di vê cîhanê da bi nimûneyê va di payîz û biharê da dibîne; wan wergeranêd ku tirsê didin dil; û di hiş da hilnaiyana, bi hêsayî va hildide. Awirdayîna bal divêka kurta van sê sûretan va jî, pirr dirêj dibe. Ji  bo wê yekê ra emê tek axiftekiyê, bi nimûneyê va rava bikin.

   Bi nimûneyê va axifteya  

اِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ

   rava dide ku, di roja komandinê da hemî kirinêd herkesî, di nava pellekî da nivîsandî tên belavandinê. Ev pirsika, ji rûyî ku bi xwe bi xwe va pirr sosret e, hiş balê va rê nabîne. Lê mînanî ku sûre awir dideyê, çawan di komandina biharê da hevtayê nuxtên dinê yê heye, hevtayê vê belavandina pellan, gelek xuyak e. Lewra her darê meywedar, yan gîhakî kulîlkdar jî, karê wan hene û kirinê wan hene û olamê wan hene û navên Xudê, di çi awayî da rava daye û tesbîh kiriye, peristinê wan hene. Êdî, van hemî kirinêd wan, bi tevê dîrokê jiyanê wan va di hemî dendikê wan û di tovikên wan da tên nivîsanê, di biharekî dinê da di zemînekê dinê da derdikevin, bi zimanê tewş û çehreyê xwe va di awakî pirr eşkera da karên diyên xwe û kokên xwe rava didin, bi şax û çiqil û pel û meywên xwe va pelga kirinêd wan belav dikin. Êdî, ê ku li ber çavê me da vî karê huwîdedarane û parêzane û rêvebirane û perwerane û nazikaneyê dikeyê, ew e ku dibêje:

اِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ

     Nuxtên dinê yê, li vêya bipîve. Hêza te hebe, jê derxîne. Emê ji te ra ji bo yardimê ra vêya jî bibêjin. Êdî,

اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ 

   Ev axifta bi gotina tekwîr ê va dibê, bi divêka pêçan û komanê va bal nimûnekê ronak va awir dide, çawa ku bal hevtayê wê va jî, bi dizî awir dide.

   A yekê: Erê, Xwedayê Bala, ji aliyê xwe da perda hîçî û asîmanê û esîrê vekir, lambekî wekî rojê yê ku mînanê pirlantekî, cîhanê ronî dikeyê, ji gencîna banîna xwe da derxist, ji cîhanê rava da. Ji  dadana cîhanê şûnda, ewê wê pirlanteyê, li perdeyên wî da bipêçe û ra bike.

   A diduya: Roj, bi belavkirina pirtiyê tavê û bi pêçana tav û tariyê li pey hev da, li dora qafê zemînê da yî va fermanberekî olamdar e û her êvarê,