te kiriye dipaqijîne.Te jî li firokê siwar dike. Di rojekî da em bal ciyê mayîna xwe va diçin. Yan na, tu ji çûyîna bi tenê û birçî û peya, di çolekî du mehan da bêçare dimînî. Gelo ev meriva bi inire û tek zêra xwe nede bilêtekî, mînanê kilîta gencîniyekî ji bo noşekî hindik ra li gewendetiyê xerc bike, ma merivê bêhiştir jî nizane ku ewa pirr bêhiş û jiyandar û bêbext e?

   Êdî hey merivê bêlimêj û hey nefsa min a ji limêjê xweş nabî!

   Herçêke ew dawera, Xwedanê me û çêkdarê me ye. Ewan du rêwiyên olamekar jî, yekî wî, merivekî dîndar e, limêja xwe bi kêf dike. Yê dinê, merivekî gêjê bênimêj e. Ewan bîst û çar zêr jî, bîst û çar saet, umrê di her rojê da ye. Ew zevîgeha arizî jî, bihişt e. Ew îstengeha jî, gor e. Ew gerana jî, rê û rêwîtiya meriva ya ku bal gorê û heşrê û ebedê va diçe ye. Bi gorî kirinê, li gorî sitûriya teqwayê da wê rêya dirêj, di awayê cihê da dibirin. Birrekî xwedanê teqwayê mînanî birûskê, rêya hezarsaleyî di rojekê dibirre. Birekî wî jî wekî xeyalê, rêkî pêncî hezarsaleyî di rojekê da dibirre. Qurana şanmezin, bi du ayetên xwe va bal vê heqîqetê va awir dide. Ew bilêta jî, limêj e. Tek seetekî, ji pênc dan limêjê ra bi destmêjê va têr tê. Gelo merivê ku bîst û sê seetê xwe li vê jiyana hanê ya kurtek ra xerc dike û li wê jîna ebediya dirêj ra tek seetekî xwe xerc nake, çi hindê ziyan dike, çi hindê li nefsa xwe sitem dike, çi hindê dûrî hiş, tevdigere. Lewra, ji piyangokê qumarê ya ku hezar meriva tê da nîvkarî kirine ra dayîna malê wî, hiş hilbide, tewş ev e ku hildana qezencê, ji hezarî yek e, paşê ji bîst û çara yek malekî xwe, ji gencînekî ebedî, di sedî da bi nod û neh hildana qezenca wî rastkiriyê ra nedayînê; çi hindê dijî hiş û huwîdeyê tevdigere û çi hindê ji hiş dûr dikeviya wî, ma merivê ku xwe huşman guman dike, nizane?

   Tewş ev e ku, di limêjê da hêsatîkî û can û dil û hişiyê mezin heye. Hem ji gewde ra jî, ew çend karekî giran nîne. Hem merivê limêjkar, kirinêd wî yê dinê yê helalê dunyakî, bi niyetekî baş va hukmê îbadetê digre. Di vê rewşê da dikare sermiyanê umrê xwe, ji axiretê ra bike mal. Umrê xwe yê fanî, di aliyekî da dide baqîkirinê.

***