GOTINA BÎST Û YEKÎ
(Du Wargehe)
Wargehê Yekî
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ
اِنَّ الصَّلَاةَ كَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنٖينَ كِتَابًا مَوْقُوتًا
Demekî merfekî mezinê bi sal û bi gewde û bi paye va yê, ji min ra got:
“Limêj baş e. Lê, her roj her roj pênc da na kirin pir e. Ji ruyê riha nebuyîna wî da vestanî dide.”
Di piştê ku ji wê gotina wî merfê da pêlekî çax burî, min li nefsa xwe guh da min bihîst ku, wan gotinan bixwe yê dibêje; û min lê nêrî, min dît ku, bi guhê tenbelkî yê va wî xwendîkê ji ahurman da digire. Wî çaxê min zanî ku, wî merfê mînanê ku wî gotinê bi navê hemî nefsên kotî va gotiye yan hatiye dagotinê. Wî demê, min jî got:” “Êdî ku nefsa min kotî ye; yê nefsa xwe çênekirî, nikare yê dinê çêbike. Wekê were ye, ez ji nefsa xwe da dest pêdikim.”
Min got: Hey nefs! Li hemberê vê gotina ku te, di nava nezanina duta da, di doşega tenbeltiyê da di xewgêjaniyê da gotiyeyî da “Pênc Hişyarkirin”a ji min da bibihêze.
HIŞYARKIRINA YEKÊ: Hey nefsa min a bedbext! Ma gelo jîna te timanî ye? Ma tu belga te ya birak heye ku, tu yê ta sala hatî, belkî ta roja sibê yê, tu yê bimînî? Yê ku westanî dide te, gumankirina timanî yê ye. Mînanê ku tu yê ji bo kêfê ra di cîhanê da timê bimînî yê, tu dinazî. Eger te bizaniya ku jîna te hindike, hem beyhude diçe; her hemin ji bîst û çara da yekê wî, ji olamekî xweş û baş û hêsa û banîk ra ya ku ji bextiyariya riya jiyanekî timanî bêbingehîn ra binger bibe yê ra xebitandin, bira westan wuha bimîne; belkî ji livanda arzukî rast û nuşînekî xweş ra dibe pêwende.
