“Huwîde ya Xwedê ye” dibêje. Bi nimûneyê va axifteya رَتْقًا  nêya di 

اَنَّ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا

  yê da ji hozanekî ku bi kolanêd pelsefeyê va aloze nebûye ra ew axifteya, wuha dide zanînê ku: Di tewşa ku asîman, sayî û bê ewr bû; û zemîn hişk û bê jiyan û bêzayîn bû; asîmanê, bi baranê va û zemînê, bi sebze va vekir, di awayê currekî cotandin û avisandinê da hemî jiyandaran, ji vê avê da afirandin, karê karînkarekî mezinkarê were ye ku; rûyê zemînê, bustanekî wî yê piçûk e û ewrên ku perda rûyê asîmanê ne yê, di bustanê wî da avzînekî ye dizane, ji mezinaya karîna wî ra kunde dibe.

   Û ji huwîdezanekî kolankar ra ew axifteya, wuha dide zanînê ku: Di serê çêkirinê da dema ku asîman û zemîn, yek yek komê bê rewş bûn û yek hevîrê terê bê huwîde bûn û yek mayeyê komdarê bê zar û bê çêkberbûn, Afirîdê Huwîdekar, wana vekiriye û raxistiye û rewşekî xweşik û yek çehreyê huwîdedar dayê û ji çêkberên sosik û pirr ra kangah gerandiyeyê dizane, li hemberê firetiya huwîdeyê wî da sergeriyayî dibe.

   Ji peylezofê çaxa teze ra ev axifteya, wuha dide zanînê ku: Dema ku giloka me ya zemînê û sitêrkên gerrokê mayînê ku rêzgaha rojê yê direwşinan, di serî da bi rojê va tevlihev bûn, di tewşa hevîrekî venexistî da bûn; Xwedayê Karînkarê Payîdar, wî hevîrî vexist, wan sitêrkên gerrok, yeka yek di ciyê wan da ciyand, rojê, li wê derê hîşt, zemînê me, bal vê derê va anî, li zemînê xweliyê raxist, ji aliyê asîman da baranê barand, ji rojê da tavê lê reşand, cîhanê şên kir, me tê da daniyeyê dizane, serê xwe, ji herriya xuristê da derdixîne, 

اٰمَنْتُ بِاللّٰهِ الْوَاحِدِ الْاَحَدِ

   (min, bi Xwedayê yekî tek, bawerî anî) dibêje.

   Bi nimûneyê va: Lama di

وَ الشَّمْسُ تَجْرٖى لِمُسْتَقَرٍّ لَهَا

 yê da hem divêka xwe, hem divêka (fî) yê, hem divêka (îla) yê dide. Êdî, lama

لِمُسْتَقَرٍّ 

 nê, merfê nexwendî, wê lamê, di divêka (îla) yê da dibîne, dizane ku: “Roja ku li gorî we da çirakî geriyayê tavdar û gerimkareyî, her hemin rojekî, gerra wê yê riha bibe, bal cîgaha xwe va bigihêje, rewşekî ku hoyda wê, di we negerreyê bigireyê” dizane. Ew jî, qencêd mezinê ku Afirîdê Mezinkar, bi rojê va girêdayeyê dihoşe, dibêje û ji merfê zana ra wê lamê, di divêka (îla) yê da rava dide; li rojê, di awayê çirakî tenê da na; belkî di rewşa mekkukekî (masûrekî) risteyanî Xwedêyê di dezgahê