yan bi zimanê xwestekiya aferîkî va ye ku niyazê hemî jiyandara yê ji bo xwestekiyên wan ê neçaretiyê yê ku di hundurê karîna wan da nîne yî ye ku her yekî wan bi zimanê wî xwestekiya aferikiyê va ji Xwedayê bexişkarê bêdawîn da ji bo kudandina jiyana xwe ra mînayê curekî xwarinê hinkî daxwazandixwazin. Yan bi zimanê neçaretiyê va niyazekî ye ku her canberekî bêçare dimîneyî, bi lavakirinekî birakî va niyaz dike. Bal payandarekî xwe yî nexuyayî va xwe davêje belkî bal xwedayê xwe yê banînkar va dizivire. Evan sê cureyên niyazê engelkî nebe, tim hildayî ne. Cureyê çara yê ku navdartirê wê ye, niyaza me ye. Eva jî dukerî ye: Yekê wî kirina ne û yê tewşa ne. A dinê dilaneyî û gotinaneyî ye.

   Nimûneyî va: Li peywendan destavêtin, niyazekî kirinaneyî ye. Kombûna peywendan ji bo çêkirina peywenberî nîne, belkî ji bo xwastina peywenberiyê ji Xwedayê bala da bi zimanê tewşî va yiyê va yî ra girtina tewşekî hêja ye. Hetta cot ajotin, kutana deriyê embara banîna Xwedê ye. Ev cureyê niyaza kirinaneyî ji rûyê ku bal nav û bernavê Xwedayê bexşkarê yê berge va rûdar e, ji hildanîda xuyagahiya wî pirtiriya bêberge ye. Keriyê duduya bi ziman û bi dil va niyazkirin e û hinkî daxwazên ku destên wî nagihêjê xwastinî ye. Aliyê hêjatirê vêya û amanca wê ya rindtir û mêwa wê ya şirîntir ev e ku, Merivê niyazkar dizane ku yek heye. Weryanêd dilê wî dibihîze. Li her tiştî va destê wî digihêje. Her arezûyê wî dikare bi cîh va bîne. Ji ahestiya wî ra banînê dike. Ji belengaziya wî ra hawarê dide.

   Êdî hey merifê aheste û hey merûyê belengaz! Çarekî wekî niyazê ku kilîta gencîna banîna Xwedê û bingera hêzekî riha nebûyî ji destê xwe da bernede. Li wê rahêle. Bal balayê balayên merifatiyê va hilkişe. Wekî padîşahekî niyazên hemî heyîkan bal hundurê niyaza xwe va bigre; mînanî parsakekî hemîşkî û siparikekî giştanî yê 

اِيَّاكَ نَسْتَعٖينُ

  yê bibêje, bibe çehrekî xweşik ê heyîkan.

***