Rîsaleyên Nûr ne daîreyek e; weke daîreyên di nava hev de gelek tebeqeyên wê hene. Di nav de kesên bingehîn hene, xwedî hene, yên taybetî hene, belavkar, xwendevan û terefdar hene. Kesê ku ne layiq be ji Rîsaleyên Nûr re bibe hîm, heta ku nebe terefdarê fikrên li dijî Rîsaleyên Nûr, mirov wî naavêje derveyî wê daîreyê. Kesên ku taybetmendiyên xusûsî bi wan re tunebin, heta ku nekevine karekî dijber de, dikarin bibin şagirt. Kesê ku tiştên bid‘et dike, bi şertê ku bi dilê xwe nebe terefdarê wan, dikare bibe dost. Ji ber vê, divê mirov ji ber qusûreke piçûk însanekî neavêje derve û neşîne nav dijminan. Lê ev heye; divê mirov wan neke nav tebeqeya hîmên Rîsaleyên Nûr, wan neke şirîkê biryarên bi sir û hessas.

   Em silavan li hemî birayên wan deran dikin û duagoyên wan in. Di van sêmehan de pêdiviya min pir pê heye ku hûn bi duayên xwe alîkariya min bikin.

(Kastamonu Lahikası: 107)

   Vekirina Dersxaneya Nûriye

   Helbet ji me re jî û ji vî milletî re jî dersa dînî -ku niha resmen izin jê re derketiye- pir lazim e. Divê şagirtên Rîsaleyên Nûr jî heta ku mumkin be, li her cihî dersaxneyeke Nûriye ya piçûk vekin. Gerçî herkes heta dereceyekê jê îstîfade dike, lê herkes nikare her meselê têbigihe. Ji ber ku mijar ya ravekirina rastiyên îmanê ye; ev hem ilm ^(Haşiye)  e, hem marîfet e û hem jî îbadet e. Ew netîceya ku di medreseyên berê de, di nava pênc-deh salan de dihate bidestxistin; înşaellah wê medreseyên Nûrê eynî netîceyê di pênc-deh hefteyan de bi dest bixin. Ji xwe ev bîst sal in ku bi dest dixin jî. Ji bilî vê jî, gelek feydeyên roniyên Qur’anê û tefsîra wê Rîsaleyên Nûr ji heyata dinyewî, ya siyasî û uxrewî re; ji hukûmetê, millet û welat re hene. Ji ber vê jî dev jê berdin ku ji Rîsaleyên Nûr re bibin asteng, ji wan re weke nan û avê lazim e ku ji bo belavkirin û teşwîqkirina Rîsaleyên Nûr bixebitin, da ku ji gunehên dehşetdar yên buhurî re bibe kefaret û ji anarşîstî û bobelatên ku bên re jî bibe bendek.

(Emirdağ Lahikası: 198)

***