Eger hedîsê li gorî maneya wê ya zahirî qebûl bike û wisa belav bike, yê bibe sebeb ku ehlê jirêketinê bibêjin “xurafe ye” û îtirazê lê bikin.

   Madem bi awayekî bi zirar û ne lazim li ser vê hedîsa muteşabih rawestiyane û gelek hedîsên weha jî hene; naxwe divê mirov heqîqetê eşkere bike û gumanan jî ji holê rabike. Ev hedîs qet‘î be yan na, divê mirov wê heqîqetê bibêje.

(Mektubat: 468-469)

***

   Birayên ezîz û rast,

   Eman hûn munaqeşe nekin, guhên casûs yê ji we îstîfade bikin. Çi heqdar be, çi neheq be, yê ku di vê rewşa me ya niha de munaqeşê bike, neheq e. Eger dirhemekê mafê wî hebe, yê bi hezar dirhemî zirarê bide me.

   Ez serpêhatiya ku min di hebsa Eskîşehirê de ji birayên xwe yên hessas re gotibû, tekrar dikim:

   Di Şerê Cîhanê yê Yekem de, em êsîr ketibûn, li bakurê Rusyayê tevî nod zabitî di qawîşeke dirêj de diman. Ji ber ku wan zatan ji heddê min zêdetir qîmet didan min û hurmet dikirin, min jî şîret li wan dikirin û nedihişt ku xirecir çêbibe. Lê hessasbûneke ku ji bêhntengî û bêzariyê çêbûbû, êdî bûbû sebebê munaqeşeyên dijwar. Min jî ji sê-çar mirovan re got, “We li kû xirecirek dît, herin alî yê neheq bikin.” Wan jî wisa kirin, munaqeşeyên bi zirar nema çêbûn. Ji min pirsîn: “Çima te ev tabîra yê neheq bikar anî?” Min got: “Kesê heqdar bi însaf e. Dîrhemek mafê xwe fedayî sed dirhem rihetiya giştî dike. Lê yê neheq bi piranî ezîtiya wî heye, feda nake; loma jî xirecir zêde dibe.”

(Şualar: 399)

***