Însanên vî zemanî ji ber çikûsî û çavbirçîbûnê hediyeyeke piçûk jî pir biha difiroşin. Dibêjin qey bêçareyekî weke min gunehkar salih e, welî ye, loma nanekî didin min. Eger haşa ez xwe salih bihesibînim ev elametê xurûrê ye; delîla tunebûna salihbûnê ye. Eger ez xwe salih nehesibînim, ji xwe hingê qebûlkirina wî malî ne caiz e.
Hem jî li hember kirinên uxrewî standina sedeqe û hediyeyan maneya xwe ew e ku mirov fêkiyê baqî yê axretê li vê dinyaya fanî dixwe.
(Mektubat: 22-24)
***
Dîsa nameya Nûh Beg ya derbarê hediye û diyariyan de, ji min re anîn. Min got qet‘iyyen ev kar ne tesadufî ye. Min bala xwe da naveroka wê. Min texmîn kir, di wê tarîxa ku Nûh Beg li Wanê hediye ji min re hazir dikir de, min jî di eynî tarîxê de (Haşiye) , bi eynî bihayî hediyeyeke mezin li ser navê Nûh, ji birayên xwe yên li Wanê re şiyand. Ha ev herdu tewafuq ji min re îşaret in ku Nûh û Hamid ji bo şagirtî û biratiyê ji hêla Xwedê ve bi hev hatine hezkirin. Lewra qenaeta min çêbûye ku tewafuq ji me re nîşanên alîkariya Xwedê ne. Hûnê di Rîsaleyên Nûr de hinek numûneyên tewafuqê bibînin.
Lê ez gelekî rica dikim, nexeyidin, min nikarî vê diyariyê qebûl bikim. Sebebê qebûlnekirinê pir in, lê yek ji yên herî girîng ev e: Ez naxwazim îxlas û semîmiyeta munasebeta di navbera min û bira û şagirtên min de xira bibe. Hem jî bi saya îqtîsad, bereket û qenaetê, bêyî ku ihtiyaceke min ya zerûrî hebe, ez ne di destê xwe de me û ne bi îradeya min e ku ez destê xwe dirêjî malê dinyayê bikim. Ezê bi mîsalekê sebebekî girîng diyar bikim:
