Heçî em Kurd in, dilê me û laşê me ji mêraniyê tije ne. Hetta, ew mêraniya me ewqas zêde ye û belav bûye ku li van newalan bûye keleha ji çiyayekî kevirîn. Serê me tijî hiş û zeka ye, singa me tijî xîret û namûs e. Îtaeteke ku bedena me û endamên laşê me tije dike heye. Endamên me yên ku newalan vejînin û çiyayan bixemilînin hene. (Haşiye) Digel van jî çima em weha xizan û bindest in û di rê de mane? Kesên ku li pêşveçûnê siwar bûne, em pelçiqandine û bi bazdan ber bi ayendeyê/paşerojê ve diçin. Çima milletên ku cîranên me ne, digel ku ji me hindiktir in jî, hêza wan ji ya me pirtir e? Çima digel ku ew ji me kintir in jî, niha bi ser me dikevin?
اِنَّ رِكْسَهُمْ يَغْلِبُ طاَهِرَنا
Bersiv: Di meşrûtiyetê de hê jî deriyê tobê vekirî ye û yên ku tobe jî dikin pir in. Mafê min tune ku ez zirtan li serekên niha bikim û li erza wan bixim. Ez kevirê xwe tavêjim yên berê. Heke xatirê hinekan bişikînim jî bila min mazûr bibînin, tenê bila xatirê heq neyê şikandin. Lewra xatirê millet ji xatirê wan biqîmettir û bihatir e. Sebebekî girîng yê wê paşdemayinê hinek serek û şêx in ku bi eslê xwe ne serek û şêx in, lê xwe wisa nîşan didin. Ew ne ehlê wî karî ne û bi ser de jî doza welîtiyê kirine. Lê ev rêbaza xirab jî ku li dijî rêbaza Pêxember e, ji xirabiyên dema zordestiyê ye.
Pirs: Çawa?
Bersiv: Lewra ji her milletî re hewzeki nanewî ku cesareta wî ya millî çêdike, xîreta wî ya millî diparêze û hêza wî di xwe de dicivîne heye. Û Xezîneyeke manewî jî ku sexîtiya millî pêk tîne, menfaeta giştî tîne cih û malê ku zêde dimîne diparêze heye.
