Di wan herban de hinek sehabî li gorî prensîba edaleta îzafî û nisbî û li gorî ruxseta şer‘î tevgeriyane û wisa fikirîne. Ehlê Sunnet û Cemaetê gotine; rêya Hz. Elî (r.e.) edaleta heqîqî û ezîmeta şer‘î bû pişeyê wî zahidane bû, ji kesî tiştek nedixwest û xwe muhtacî tu kesî nedikir jî, lê kesên ku çûne aliyê din, ji ber ku di encama îctîhadekê de xwe dane wir, ne caiz e mirov behsa wan bike û deriyê wê fitneyê vebike. Hetta, demekê birayê Îmamê Elî (r.e.) Eqîl* û Ebdullah Îbni Ebbasê ku bi pênasa “hibru’l-umme” [alimê ummetê] dihate naskirin jî di nav muxalifan de bûne. Li gorî vê destûra bingehîn ya şer‘î

مِنْ مَحَاسِنِ الشَّرِيعَةِ سَدُّ اَبْوابِ الْفِتَنِ

  gotine:

طَهَّرَ الَّلهُ اَيْديِناَ فَنُطَهِّرُ اَلْسِنَتَناَ

   Lewra eger çend hebên musteheqê rexnelêgirtinê hebin jî, dema ku mirov rexne li wan bigire, ji ber terefgiriyê mirovê rexnê li hinekên Ehlê Beytê jî ku ji aliyê muxalif bûn û li sehabiyên mîna Telhe û Zubeyr jî ku ji eşereyên mubeşşere bûn, bigire. Hingê jî deriyê devavêtin û dijmintiyê vedibe, loma jî Ehlê Sunnetê terefdarê girtina wî deriyî ne. Yek ji îmamê mezin yê Ehlê Sunnetê û ilmê kelamê Se‘deddînê Teftazanî laneta li Yezîd û Welîd û kafirkirina wan caiz dêraye; lê allameyên Ehlê Sunnetê yên mîna Seyyid Şerîfê Curcanî bersiva wî dane, weha gotine:

   “Çiqas kesên mîna Yezîd û Welîd zalim, xeddar û gunehkar bin jî, tiştekî xeybî ye ku di sekeratên mewtê de jî bêîman çûbin. Ji ber ku mirov tam nizane û ness û delîlên qet‘î tunin, îhtimala tobekirinê heye, dibe ku îman anîbin û paşî miribin. Mirov hema wisa li şexsekî kufş lanetê nake.