Gelî Kurdan! Ez dibînim ku kanî li cem me tunin, loma jî em aveke ku ji dûr tê û bînpêketî vedixwin. Em mîna berê zordestiyê dibînin. Naxwe bidin xwe û bixebitin. Ji bo teqwiyekirina meşrûtiyeta wesîleya bextewariya me, fikra milliyetê bikin tevrê kolanê û bidin destê perwerde û fezîletê. Li ser vê axê jî kunganekê [boriyeke avê] deynin da ku kaniyeke fezîlet û qenciyê di nav me de jî der bibe. Eger hûn wisa nekin, yan hûnê bibin parsek, yan jî hûnê ji bêavî bimirin. Hem parsekîtî jî êdî feyde nake. Ku însan xwest, bila ji xwe bixwaze. Bi fikra min parsekên ku hêviya xêrekê ji xelkê dikin; yan neheq in, yan jî tembel in. Eger hûn mirov bin; hukûmet, Stenbol û Tirk çawa jî bin bila bibin, xirabiya wan nagihe we, lê qenciya wan digihe we.

   Pirs: Çima yê qencî were û xirabî neyê? Herdu jî hevalên hev in.

   Bersiv: Jixwe me got: Niha hukûmet û Stenbol hewzekî di newalekê de ne, yan jî yê wisa bin. Hewz jî li jêr e; xirabî giran e, nikare bi jor ve here, lê bi şertê ku mirov bi nezanînê tevlî neke. Jixwe heçî qencî ye ew nûr e, şewqa wê dide jorê.

(İçtimaî Dersler, Münazarat: 94)

***

   Kurd Dîsa Muhtac in

   Çendîn rewşa ehlê Kurdistanê ku di nav milletên Osmanî de regezekî girîng pêk tînin ji hêla hukûmetê ve tê zanîn jî, ez musaedê dixwazim ku hinek daxwazên xizmeta ilmî û pîroz pêşkêş bikim:

   Her çiqas ji bo ku Kurd jî li vê dinyaya medeniyetê, di vê sedsala pêşveçûnê û vê pêşbaziyê de mîna birayên xwe yên din ji pêşveçûnê paş de nemînin, bi şukirdarî tê dîtin ku bi alîkariya hukûmetê li gund û qesabeyên Kurdistanê xwendegeh têne avakirin jî, lê tenê yên ku aşînayî zimanê Tirkî bin jê îstîfade dikin. Ji ber ku Zarokên Kurdan yên ne aşînayê zimanê Tirkî, medreseyên ilmî weke çavkaniya kemalatê dibînin û ji ber ku mamoste jî zimanê herêmê nizanin, ew zarok ji perwerdeyê bêpar dimînin. Ev jî tenêbûn û xirecirê çêdike û şemateya rojava vedixwîne. Hem jî ji ber ku xwecih di tenêbûn, teqlîd û halê destpêkê de dimînin, dibin hedefa bandûra şik û gumanan.