Wisa tesîr lê kir ku ew arzûyên xirab û fanî; rehên terefgirî û ‘esebên mirovan kelecanî kirine, di kûrahiya dil de bi cih kirine û bi cih dikin. Û wisa xweya dike ku vê jehrê ewqas bandûr lê kiriye ku êdî hinek alim û weliyên ku ne di daîreya Rîsaleyên Nûr de ne, ji ber peywendiyên jiyana civakî û siyasî, ketine bin tesîra wê bizavê û hukmê rastiyên îmanê xistine dereceya duyem û sêyem. Ew ji munafiqên hemfikrên xwe hez dikin, lê çendî ku ehlê heqîqetê ne jî rexnê li muxalifên xwe digrin, dijmintiya ehlên Xwedê dikin. Heta wisa bûye ku hestên wan yên dînî jî bûne peyrewê wê bizavê.

(Kastamonu Lahikası: 114)

***

   … Lewra di van şertên pir giran de xizmeta xilaskirina îmanê di ser her tiştî re ye. Ew taybetmendiyên ku ji meqamên şexsî û ji husn-u zennê çêdibin, di demên weha zehmet û bi tofan de têk diçin, li gorî wê husn-u zennê tevnagerin, hezkirina wan kêm dibe. Hetta hinek kesên xwedîrûmet jî ji bo ku meqamê xwe biparêzin, xwe bi wan meqaman çêdikin, dikevin wê rewşa çêkirî û wê zehmetiyê dikişînin. Îcar sed carî şukir ji Xwedê re ku em muhtacî vê sertewandina tamsar nabin.

(Şualar: 377)

***

   Hûn hikmeta

جَدِّدُوا اِيماَنَكُمْ بِلاَ اِلاَهَ اِلاَّ اللَّهُ

 pirs dikin. Hikmeta wê di gelek Peyvan de hatiye gotin. Sirrekî hikmeta wê ev e: Ji ber ku hem mirov, hem jî alema mirovan hertim xwe nû dikin, mirov muhtacê nûkirina îmanê ye. Lewra her mirovek, manen pir ferdên xwe hene. însan bi qasî salên umrê xwe, belkî jî bi qasî roj û saetên umrê xwe mirovekî din e. Lewra yek mirovekî tenê, bi derbasbûna zeman dikeve hukmê modelekî, loma jî her roj dikeve şiklê “kesekî din”.