Lewra gelek caran bi tecrûbeyan çêbûye û hatiye dîtin. Kesên ku di dema talûkê de îxanetê li birayê xwe yê mezin yan jî li seydayê xwe dikin, ew talûkeya ku tê, pêşî li wan diqewime. Bêyî ku dilê wan bi wan biêşe ciza didin wan û bi çavên nemerdan li wan dinêrin. Hem cesedê wan dimire û hem jî rûhê wan manen di nav zilletê de dimire. Yên ku ciza didin wan merhemetê li wan nakin. Lewra ew dibêjin: Madem ev ji seydayê xwe yê rast û dilovan re xayin in; naxwe ev nemerd in, ne layiqê merhemetê, lê layiqê piçûkxistinê ne.”

   Naxwe madem rastî ev e. Êdî dema yekî zalim û bêwijdan mirovekî bavêje erdê û bike ku serê wî bi lingê xwe biperçiqîne, eger ew mirovê li erdê lingê wî zalimê wehşî maç bike, ji ber vê zilletê yê dilê wî berî serê wî bête perçiqandin û rûhê wî jî berî laşê wî bimire. Yê hem serê wî biçe, hem jî şeref û remeta wî nemîne. Hem jî ji ber ku xwe li hember wî zalimê bêwijjdan belengaz nîşan dide, cesaretê didiyê ku pirtir wî biperçiqîne. Eger mirovê mezlûm ku di bin lingan de ye, tifî rûyê wî zalimî bike, dilê xwe û rûhê xwe azad dike, laşê wî jî dibe şehîdekî mezlûm. Belê, tifî rûyê bêheya yê zaliman bikin!

(Mektubat: 561-562)

***

   Birayên ezîz û rast,

   Min hişyariyeke manewî û bihêz stand ku careke din wê mijara pir girîng ku berî niha min bi kurtayî ji we re gotibû, dîsa ji we re bibêjim:

   Munafiqên dijminên me yên veşartî, çawa ku heta niha dikirin, adliye, siyaset û rêvebirî bi eşkereyî ji bêdîniyê re dikirin alet û êrîşî me dikirin, lê ev êrîşên wan bêencam diman. Hetta ew plan ji belavbûna Rîsaleyên Nûr re dibûn sebeb. Li vir hinek nîşan hatin xweyakirin ku êdî wan dev ji wan planên xwe berdane, bi şiklekî hê munafiqtir û bi awayekî ku şeytan jî di heyretê de bihêle dek û dolaban digerînin.