2. Tişta ku Îbadet Dide Mirovan

   Tenê îbadetê daîmî dikare hukmên ‘eqîde û îmanê zexm bike û wan biparêze. Îbadet bicihanîna fermanên Xwedê û xwedûrkirina ji nehyên/qedexeyên wî ye. Eger bi vî îbadetî hukmên îmanê yên eqlî û wijdanî neyêne perwerdekirin û teqwiye nebin, bandûra wan qels dibe. Rewşa alema Îslamê ya niha şahidê vê yekê ye.

   Dîsa çawa ku îbadet dibe sebebê bextewariya dinya û axretê, wisa dibe sebebê rêkûpêkkirina kar û barên wan jî. Îbadet ji pêşveçûn û mukemmelbûna şexsî û mirovahiyê re jî wesîle û navgînek e û di navbera Xaliq û evdan de jî nisbeteke bala ye, bendekî bi rûmet e.

   Ji gelek hêlan ve îbadet dibe sebebê bextewariya dinyayê:

   Yek jê: Di nav hemî jîndaran de însan yê bijarte ye û bi karakterekî ecêb û nazik hatiye afirandin. Ji ber vî karakterî jî di însan de gelek meyl û daxwazên cihê çêdibin. Mesela, însan tiştên herî bijarte dixwaze, meyla tiştên herî bedew dike, tiştên xemilandî divê û dixwaze bi şeref bijî, jiyaneke layiqî mirovahiyê bibîne. Çawa ji bo ku van daxwazan bîne cih xwarin, lixwekirin û îhtiyacên din lazim in, ji bo ku wan îhtiyacan li gorî dilê xwe û bi awayekî rind tedarik bike jî, gelek pîşe jê re lazim in. Û ji ber ku ew di her pîşeyî de ne pispor e, mecbûr e ku bi hevalên xwe re hevkariyê bike.

   Bi vî rengî divê mirov alîkariya hev bikin da ku pêdiviyên xwe bi cih bînin. Lê ji ber ku quweta însan ya şehwetê, ya hêrsbûnê û ya aqil ji hêla çêkerê wan ve nehatine sînorkirin û li gorî prensîba cuz’ê ixtiyarî azad hatine afirandin, hersê hêz jî di tevgerên xwe de serbest in. Pêşî li pêşveçûna wan nehatiye girtin, loma jî di danûstandinê de carna heddê xwe derbas dikin, zilm û neheqî çêdibe. Ji bo ku pêşî li vê zilmê bête girtin û fêkiyê xebata mirovan di nav wan de rihet bête danûstandin, pêdivî bi edaletê heye. Lê dîsa ji ber ku aqilê her mirovî bi tevayî edaletê îdrak nake, pêdivî bi aqilekî giştî heye ku mirov ji wî aqilê giştî îstîfade bike. Aqilê giştî jî tenê bi awayê qanûnê dikare çêbibe, qanûneke wisa jî tenê dikare şerîet be.