Rêzdar Hezretî Ehmed Hemdi Efendi,

   Ezê rewşeke xwe ya psîkolojîk ji we re rave bikim: Fikrên zatê te û hevpîşeyên te yên ku digotin, “dema zerûret hebe mirov bi ruxsetê digire û dev ji ‘ezîmetê berdide” û fikra min bi hev nedikirin. Ez hem ji te, hem jî ji wan hevalên te aciz dibûm. Min digot, “çima dev ji ‘ezîmetê berdidin û bi ruxsetê digirin?” Loma jî min Rîsaleyên Nûr yekser ji we re nedişandin. Berî sê-çar salan dîsa xemeke giran ez vegirtim ku ez rexne li we bigirim, lê ji nişkê ve hatim hişyarkirin, tiştekî weha hate hişê min:

   “Di serî de zatên mîna hevalê te yê medreseyên berê Ehmed Hamdi, di demeke zor û dijwar de li gorî destûra “ya xirabiya wî kêmtir” heta ku dikaribûn hinek wezîfeyên ilmî ji bo parastina tiştên pîroz bikar anîn. Bi vî awayî xetera ku heyî ji çaran daket yekê. Ji ber mecbûrbûna wan ev karê han yê ji kêmasî û qusûrên wan re bibe kefaret înşaellah.”

   Êdî min jî derbarê we û kesên mîna we de weha got, “ev birayên min yên medresê ne, hevalên berê ne” û bi çavê biratiyeke heqîqî li we mêze kir. Niha ez guman dikim ku ev jehrkirina min bibe sebebê mirina min. Berî niha bi sê salan bi niyeta ku hûnê di şûna min de bibin xwediyê heqîqî yê Rîsaleyên Nûr, lê xwedî derkevin û biparêzin, min niyet kiribû ku taximekî mukemmel yê Rîsaleyên Nûr ji we re bişînim. Niha taxim ne mukemmel e, hem jî ne timam e. Lê nîvê pirtir yê wî taximî ji qelemên sê zatên pir muhîm yên Rîsaleyên Nûr in ku berî niha bi panzdeh salan nivîsîbûn. Min di vê nexweşiya xwe de heta radeyekê ew taxim ji we re teshîh kir. Qîmetê qelema van zatan li cem min hêja ye deh taximan jî. Ku ne tu bûna, min ev taxim nedida tu kesî, lê li hember vê jî sê bihayên wê yên manewî hene: