Îcar eynî mîna vê mîsalê, ji ber ku para zêrîn ya nêzîkbûna xwedayî ya herdu Şêxan [Ebûbekir û Umer] -ku ji waristiya pêxemberiyê û bicihanîna hukmên wê çêdibe-, hinekî zêdetir e; loma jî ji nêzîkbûna xwedayî û kemalatên welayetê -yên ku ji kemalatên şexsî û welayetê çêdibin- girantir e, bi giştî jê bi qîmettir e.

   Di muqayesekirinê de divê mirov vê nuqteyê li ber çavan bigire. Eger ne wisa be û tenê mêraniya şexsî, ilm û welayet bêne muqayesekirin, yê hingê şiklê rastiyê biguhere.

   Hem jî ji hêla ku şexsê manewî yê Ehlê Beytê di zatê Hz. Elî de berbiçav bûye; û ji hêla ku heqîqeta Muhemmedî (e.s.w.) ya ku bi saya weraseta mutleq di şexsê manewî yê Hz. Elî de xweya bûye ve, muqayese nayê kirin. Lewra li wir sirreke mezin ya Pêxember (e.s.w.) heye.

   Lê heçî Şîeyên Xîlafetê ne, ji mehcûbiyetê pê ve tu heqê wan li ser Ehlê Sunnet û Cemaetê tune. Lewra digel ku ew îddîa dikin ku fewqelade ji Hz. Elî hez dikin jî, wî kêm dibînin. Li gorî mezhebê wan Hz. Elî xwediyê exlaqekî nebaş e, xirabî kiriye. Ew dibêjin: “Hz. Ebûbekir û Umer (r.e.) neheq bûn, ji ber vê Hz. Elî (r.e.) fikrê xwe mîna yê wan nîşan daye, ango teqiyye kiriye. Yanî ji wan tirsiyaye û riyakarî kiriye.” Qehremanekî Îslamê ku bûye xwediyê pênasa “Esedullah”[Şêrê Xwedê] û qumandar û rêberê rastan e; vêca qey jêhezkirin e ku mirov rabe jê re bibêje; wî riyakarî kiriye û tirsiyaye; xwe bi kesên ku ji wan hez nekiriye, çêkiriye; zêdeyî bîst salan ji ber tirsonekiyê xwe mîna wan nîşan daye û li pey neheqan çûye?

   Bêguman ev ne hezkirin e. Hz. Elî ji hezkirineke weha bêrî ye. Mehzebê ehlê heq bi tu rengî Hz. Elî (r.e.) piçûk nabînin û wî bi kirina exlaqê nebaş gumanbar nakin. Ehlê heq ji mêrxasekî wisa mêr re nabêjin ku tirsonek e, dibêjin: “Eger li gorî Hz. Elî, xelîfeyên raşidîn neheq bûna, ew deqîqeyeke tenê jî li pey wan nediçû û ew nas nedikirin. Naxwe wî ew li ser heqiyê û layiqtirê xelîfetiyê dîtine, loma jî wî ked û mêraniya xwe di rêya heqperestiyê de teslîm kiriye.”