Çawa dema ku mirovek diçe malekê, silavî ser wan dike, eynî wisa jî min dît arzûyek di dilê min de dicoşe ku bibêjim, “Hezar selam ^(Haşiye)  li te bin ey Resûlê Xweda!” Mîna ku bi qasî hejmara cin û mirovan silavan lê dikim. Yanî, ez bîeta bi te re nû dikim, fermanberiya te qebûl dikim. Li pey qanûnên ku te anîne diçim û ji fermanên te re teslîm dibim. Ez diyar dikim ku tu dê ji êrîşên me parastî bî û ez vê jî bi silavê diyar dikim. Ez cin û insên ku aferîdeyên xwedîşuûr û parçeyên vê dinyaya min in diaxivînim û li ser navê her yekî ji wan silavekê bi wê wateya derbasbûyî pêşkêşî te dikim.

(Lem’alar: 414-415)

***

   Belê maneya selewatan rehmet e. Û ew selewata li wî jîndarê rehmeta şênber jî rehmet e, wesîleya gihaştina Rehmeten li’l-Alemîn e. Naxwe ji bo ku tu bigihî wî zatê Rehmeten Li’l-alemîn [ango Pêxember] selewatan ji xwe re bike wesîle. Îcar ji bo ku tu bigihî rehmeta Rehman jî, wî zatê Rehmeten Li’l-Alemîn ji xwe re bike wesîle. Selewatdayina temamê ummeta wî alîcenabê Rehmeten Li’l-alemîn ku bi pirbûneke bêhesab û bi maneya rehmetê selewatan didin, bi şiklekî eşkere îsbat dike ku rehmet çiqas diyariyeke giranbiha ya îlahî ye û daîreya wê jî çiqas fireh e.

   Welhasil: Durra herî giranbiha ya xezîneya rehmetê û dergehvanê wê Zatê Ehmedî (e.s.w.) ye. Mifteya wê ya pêşîn Bîsmîllahîrrehmanîrrehîm e û mifteyek ji yên herî hêsan jî selewat in.

(Lem’alar: 153-154)