wan ber bi qûncikekê ve dibe, yan jî ji ber navgînên mîna musîbet û extiyariyê ku axretê tînin bîra mirov, ji aramiya civîna mirovan mehrûm in. Ew rewş aramiyê nade wan û wan tesellî nake.

   Ha ji van kesên weha re teselliya heqîqî, aramiya rast û zewqa şîrîn bi wê çêdibe ku dilê xwe bi saya zikr û fikrê bixebitînin. Divê mirovekî weha li wan qûncikên tarî, li wan çiya û newalên kûr bibêje “Ellah” û berê xwe bide dilê xwe, aramî û huzûrê li wir bibîne. Bi wê aramiyê divê li dora xwe, li wan tiştên ku bi awayekî xerîb lê dinêrin, xweş bibîne, bi wan re havltî û hogiriyê bike. Divê bi tebessum bifikire û bibêje, “Evdên bêhejmar yên Aferînerê min çawa ku li her derê bêhed û bêhesab in, di vê tenêtiya min de jî hene û pir in. Ez ne bi tenê me û tirs jî bêfeyde ye.” Bi vî awayî wê ji jiyaneke biîman, keyfe, huzûr û aramiyê bistîne, maneya bextewariya jiyanê fêhm bike û şukrê Xwedê bike.

(Mektubat: 597-598)

***

   Hemiyet û Xeyret

   Pirs: ^{(Haşiye )}  Gelo dibe ku gelê Ermenî ji we mêrtir be?

   Bersiv: Nexêr, na! Dinya-alem şahid e ku nebûne û nabin jî.

   Pirs: Naxwe çima dema ku fedaiyekî wan bişewitanda, parçe-parçe jî bikirana, sirra xwe nedida der û hevalên xwe eşkere nedikirin? Lê ya we, eger kêrekê li mêrekî we bixin, yê temamê sirrên xwe bi xwîna xwe re bide der. Ev jî nakokiyeke mezin e, gelo sebebê wê çi ye?

   Bersiv: Em nikarin sebebê wê yê eslî teşxîs bikin. Lê em dizanin tiştek heye ku zerreyê dike çiya û şêr jî ji rovî re dike xulam. Ji me nayê ku em peywira te bikin. Me hebûna wê zanî, mahiyeta wê jî tu rave bike.