Madem rastî weha ye, ez texmîn dikim eger zatên mîna Şeyx Abdulqadirê Geylanî (r.e.), Şahê Neqşebend (r.e.) û Îmamê Rebbanî (r.e.) jî bên, yê temamê hêza xwe ji bo teqwiyekirina rastiyên îmanê û baweriya Îslamê serf bikin. Çimkî yên ku dibin wesîleya bextewariya bêdawî ew in. Eger qusûrek di wan de hebe, yê bibe sebebê bedbextiyeke ebedî. Mirov bê îman naçe Bihiştê, lê yên ku bê tesewwuf çûne Bihiştê pir in. Mirov nikare bêyî nan bijî, lê dikare bêyî fêkî bijî. Tesewwuf fêkî ye, lê rastiyên îmanê xwarin in. Berê, bi seyr û sulûkeke ji çil rojî heta bi çil salî mirov digihat rastiyeke îmanî. Eger mirov bi qencî û kerema Xwedê rêyekê bibîne ku di çil deqîqeyan de mirov digihe wan rastiyan, helbet ne karê aqil e ku mirov di wê rê re neçe.

   Kesên ku bi diqqet dixwînin, qinyata wan rûdine ku sî û sê gotinên kîtaba Sozlerê rêyeke weha Qur’anî vedikin.

   Madem rastî weha ye, qenaeta min heye, ew Sozlera ku derbarê esrarên Qur’anê de hatiye nivîsîn, di vî zemanî de, ji kesên ku ji rê ketine û di newalên bêdîniyê de wenda bûne re rêbera herî rast e. Herweha ew dermanê herî baş yê birînên vî zemanî ye û ji alema Îslamê ya ku tûşî êrîşên tarîtiyê dibe re jî ronahiya herî bi feyde ye.

   Hûn dizanin eger jirêketin ji nezanînê be, jiholêrakirina wê hêsan e; lê eger ji zanist û xwendinê be, jiholêrakirina wê zehmet e. Zemanê berê, qismê duduyan ji hezarî yek bû û di nav wan de jî ji hezarî yekî tenê bi îrşadê dihate rê. Lewra kesên wisa xwe diecibînin; hem nizanin, hem jî nizanin ku nizanin. Ez di wê baweriyê de me ku Xwedê Teala di vî zemanê han de taybetmendiyek daye kîtaba Sozlerê ku ronahiya manewî ya î‘caza Qur’anê ye. Ew kîtab ji xirabiya jirêketinê re weke dermanekî ye.

(Mektubat: 35)

***