Lê mesela, em bibêjin heke ez doza seydatiyê bikim jî, madem me çare ji şik û gumanên hemî çînên ehlê îmanê re -ji aliman heta bi amê- dîtiye; yan bila ew alim çareyeke jê hêsantir bibînin, yan jî bila bi vê çareyê bigirin, jê re bibin terefdar û dersa wê bidin. Derbarê alimên xirab de tehdîdeke mezin heye, divê ehlê ilmê vî zemanî pir diqqet bikin.

   Dîsa em ferz bikin, mîna ku dijminên me me tewanbar dikin, ez li ser navê ezîtiyê xizmeteke weha dikim. Lê bala xwe bidinê ku gelek mirov ji bo armancên millî û dinyayî dev ji ezîtiya xwe berdidin û bi semîmiyet li dora mirovekî weke Fir’ewn pozbilind dicivin û bi hevkariyeke pir mezin dixebitin. Ev birayê we ku li pey heqîqetên Qur’anê û rastiyên îmanê ye, çendîn ku ezîtiya xwe veşartibe jî, ma mafê wî tune ku weke serdesteyên [onbaşîyên] wê komîteya dinyayî ji we bixwaze ku hûn bi terka ezîtiyê piştgiriya hev bikin û li derdora heqîqetên Qur’anê bicivin? Ma alimên we yên herî mezin jî eger jê re nebêjin “lebbeyke” ne neheq in?

(Mektubat: 573-574)

***

   Birayên hêja,

   Vî zemanî ezîtiya ku ji xeflet û dinyaperestiyê çêdibe serweriyê dike. Ji ber vê çendîn ku bi şiklekî meşrû be jî divê ehlê heqîqetê dev ji ezîtiyê berdin û xwe nedin pêş. Şagirtên heqîqî yên Rîsaleyên Nûr ji ber ku ezîtiya xwe ya mîna parçeyên qeşayê di hewzê muşterek yê şexsê manewî de helandine, bi izna Xwedê yê di vê firtonê de nehejin.

(Şualar: 393)

***

   Şîreta me ya pêşîn û paşîn: Yekîtiya xwe biparêzin, xwe ji ezîtiyê dûr bikin, dijberiyê bi hev re nekin, hêmin bin û bi îhtiyat bin.

(Şualar: 384)

***