Heval, eger tu li ser nefsê bi berfirehî û li ser dinyaya derve jî bi kurtayî bifikirî, tu dê nêzîkî wehdetê, ango yekîtiyê bibî. Lê dema tu eksê vê bikî, wê pirbûn hişê te belav bike, wehm te mezin dike û enaniyeta te qalin dibe. Xefleta te dibe quwwet û paşî jî dibe xûy û tebî‘et. Ha rêya pirbûnê ya ku mirov digihîne jirêketinê ev e.

(Mesnevî-i Nûriye: 159)

***

   Usûla Îrşadê û Nesîhetan

   Ilmê ku nehatiye hezimkirin, divê neyê gotin jî.

   Murşidê zana û rastî dibe weke mêşinê/miyê lê nabe weke çivîkê. Ilmê xwe bêmuqabil dide.

   Mî şîrê hezimbûyî û safî dide berxika xwe

   Çivîk vereşiya xwe ya bi tif dide çêlîka xwe.

(Sözler: 887)

***

   Madem nefsa min emmare ye; ango emrê bi xirabiyê dike, naxwe yê ku nefsa xwe rast neke, nikare tu kesî rast bike. Êdî divê ez ji nefsa xwe dest pê bikim.

(Sözler: 326)

***

   Hem jî Rîsaleyên Nûr pêşî dixebite ku nefsa tercumanê xwe qayil bike, paşî li xelkê din dinêre. Helbet derseke ku pêşî nefsa xwe qayil bike û wesweseyan jê bavêje, pir bi quwwet û xalis e ku vî zemanî ketiye şiklê cemaetê, bi tena serê xwe li hember dijwariya şexsê manewî yê jirêketinê têdikoşe û bi ser dikeve.

   Hem jî Rîsaleyên Nûr weke berhemên wan alimên din tenê bi rêya aqil û bi dîtina wî dersê nade; weke weliyan jî tenê bi keşfa dil û zewqa wî tevnagere. Rîsaleyên Nûr bi yekbûna aqil û dil; û bi hevkariya rûh û hissiyatên din tevdigere û digihe nuqteya herî bilind. Rîsaleyên Nûr diçe cihên wisa dûr û bilind ku ne lingê felsefeya êrîşker, çavê wê jî nagihe wan û bi vî rengî rastiyên îmanê nîşanî çavên wê yên kor jî dide.

   (Kastamonu Lahikası: 17)

***