Welhasil: Emê nehêlin ku xirabiyên şaristaniyê bikevin nav sînorê azadî û şaristaniya me. Emê wan bi şûrê şerîetê qedexe bikin, da ku şaristaniya me bi ava jiyanê ya şerîetê hertim ciwan bimîne. Eger medeniyeta Îslamê mîna jîndarekî ku mezin dibe bête dîtin, hingê yê şerîet gera xwîna wê û diyanet jî germahiya laşê wê be. Hem jî ji ber ku şerîeta pak kelamê ezelî ye, yê heta ebedê bijî.

(İçtimaî Dersler, Makaleler: 524-525)

***

   Pirsa Duduyan: Berê dema ku te di nav eşîrên Rojhilat de rêwîtî dikir, te ew pir teşwîqî şaristanî û pêşveçûnê dikirin. Çima ev nêzîkî çil salî ye te xwe ji jiyana civakî vekişandiye, ketiyî înzîwayê û ji medeniyeta/şaristaniya niha re dibêjî “medeniyeta bê mîm?” ¹

   Bersiv: Şaristaniya Rojava ya niha ji ber ku li dijî qanûnên bingehîn yên semawî hereket dike, xirabiyên wê dikevin pêşiya qenciyên wê, şaşî û zirarên wê ji feydeyên wê pirtir dibin. Rihetiya giştî û bextewariya jiyana dinyayê ku armancên heqîqî yên şaristaniyê ne, xira bûn. Di şûna liberxistin û qenaetê de îsraf û sefahet bi ser ketine, di şûna xebat û xizmetê de teralî û meyla îstirahetê pir çêbûne, loma jî vê rewşê mirov hem feqîr û hem jî kasûl kirin. Qanûna esasiya Qur’ana semawî bi fermanên bingehîn: 

لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى

û

كُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا

    diyar dike ku bextewariya jiyana mirovan bi liberxistin û xebatê ye; çînên jor û yên jêr bi wan dikarin li hev werin.

   Rîsaleyên Nûr ev bingehên han rave kirine, ezê bi kurtayî xalekê-duduyan bibêjim: