Şaxa Pêncan: Pênc fêkiyên şaxa pêncan hene:

   Fêkiyê Pêşîn: Ey nefsa min ya nefsperest, ey hevala dinyaperest! Hezkirin sebebê çêbûna vê kaînatê ye, sitûna wê ye. Hem nûra wê ye, hem jî jiyana wê ye. Ji ber ku însan ber û fêkiyê kaînatê yê herî berfireh e, hezkirineke ku hebûnê hemîkî vegire di dilê wî yê mîna sîsika wî berî de hatiye bicihkirin.  dî tenê yekî xwediyê bêqusûriyeke bêdawî dikare layiqê hezkirineke weha bêdawî be.

   Îcar ey nefsê, hey hevalê! Du alavên ku bibin wesîleya tirs û hezkirinê di fitreta însan de hatine bicihkirin. Di her halî de ew tirs û ew hezkirin yan yê ji xelkê bin, yan jî ji Xwedê. Di eslê xwe de tirsa ji xelkê jî û hezkirina ji xelkê jî musîbet û belayên bi elem in. Lewra tu ji kesên ku li te merhemetê nakin, yan jî merhemetxwestina te qebûl nakin ditirsî. Naxwe tirs belayeke bi êş e. Hezkirin jî weha ye: Tişta tu jê hez dikî, yan te nas nake, bêyî ku xatir ji te bixwaze dev ji te berdide diçe; mîna ciwaniya te û malê te. Yan jî ji ber ku ji te hez dike heqaretê li te dike. Ma tu nabînî ku di evînên mecazî de, ji sedî nod û nehê evîndaran gilî û gazinan ji dilbera xwe dikin. Lewra hezkirina ji kûrayiya dil neynika navê Xwedê yê Semed e; ewê ku pêwîstiya wî bi tu tiştî tune. Êdî ew hezkirina pîroz li dilberên senemmîsalên dinyayî giran tê, wê hezkirinê qebûl nakin. Çimkî fitreta însan tişta ku ne xwezayî be û ne layiq be qebûl nake. (Hezkirinên şehwanî ji babeta me der in.)

   Naxwe tiştên ku tu ji wan hez dikî yan te nas nakin, yan te piçûk dibînin û yan jî hevaltiyê bi te re nakin. Digel ku tu wan dixwazî jî ew dev ji te berdidin, te terk dikin. Îcar madem weha ye, berê vê tirs û hezkirinê bide yekî wisa ku tirsa te bibe xwenizmkirineke bi lezzet û hezkirina te jî bibe bextewariyeke bi rûmet.

(Sözler: 434)

***