Belê, temamê mijarên girîng yên ehlê dinyayê di vê jiyana fanî de, di çarçeveya reqabetê de bi awayekî zalimane, xeddar û bêmerhemet, muqeddesatên dînî fedayî dinyayê dikin. Loma jî qedera Îlahî li hember van cînayetên wan dojeheke manewî dide wan. Wezîfeya şagirtên Rîsaleyên Nûr jî ew e, -eynî mîna ku du caran dudu dike çar- îsbat bikin ku mirina li vê dinyaya fanî li hember jiyana baqî perdeyek e û nîşan bidin ku celladê dijwar yê ecel jî, ji jiyana axretê re perde ye, ji bextewariya bêdawîn ya ehlê îmanê re jî wesîleyek e. Me heta niha ev rastî nîşan daye.

   Welhasil: Ehlê jirêketinê li hember jiyanê di tekoşînê de ne, em jî bi nûra Qur’anê li hember mirinê di tekoşînê de ne. Ji ber ku muweqqet e, mijara wan ya herî girîng jî bi qasî mijara me ya herî piçûk nabe. Lewra mijarên me ebedî ne. Madem ew bi wê dînîtiya xwe jî tenezzul nakin û têkilî mijarên me yên girîng nabin, çima em li dijî vê wezîfeya xwe ya pîroz mijarên wan yên piçûk bi meraq taqîb bikin?

(Emirdağ Lahikası: 25-26)

***

   Rîsaleyên Nûr muqabilê kar û qezenca ku daye şagirtên xwe yên rast û sebatkar, ji wan îxlaseke tam û sebateke pir zexm dixwaze. Ev bîst sal in ku bîst hezar însan bi tecrûbeya xwe şahidê vê yekê ne ku Rîsaleyên Nûr wê îmana tehqîqî, ku di panzdeh salan de tê bidestxistin, di panzdeh hefteyan de, hetta di panzdeh rojan de hînî şagirtên xwe dike.

   Li gorî destûra hevkariya di karên axretî de, îşaretên qewî yên Qur’ana Mu‘cizu’l-Beyan, hersê îxbarên Îmamê Elî û kerametên xeybî yên Xewsê E‘zem (quddîse sîrruhu) ku mizgînî xebatên Rîsaleyên Nûr teqdîr dikin, ev hemî bi awayekî vebirî îsbat dikin ku Rîsaleyên Nûr her roj hezar duayên meqbûl yên ku bi zimanekî xalis hatine kirin û bi qasî xêra amelê salihê hezar mirovên salih xêrê dide şagirtên xwe. Şagirtên rast û sebatkar ji hêla amelê salih ve dike hukmê hezar mirovî, wan dike mirovên bextiyar û ehlê cennetê. Helbet karekî wisa, bihayekî weha dixwaze.

   (Kastamonu Lahikası: 73)

***