Yanî şagirtên Rîsaleyên Nûr şexsiyeta xwe di şexsê manewî yê birayên xwe de dihelînin û wisa tevdigerin. Înşaellah çawa ku ehlê heqîqetê ji riyayê xilas bûbûn, bi vê hikmetê ew jî yê ji riyayê xilas bibin.

   Xala Sisêyan: Di wezîfeya dînî de; qebûlkirina bi xelkê, ketina rewş û tevgerên mezin ku ew meqam wan dixwaze, divê xwe‘ecibandin û riya neyêne hesabkirin. Tenê wexta ku ew mirov wê peywirê ji bo şexsê xwe bi kar bîne, hingê dibe xwe‘ecibandin û riyakarî. Mesela dema ku melayek wezîfeya îmamtiyê dike, di tesbîhatan de eşkere dixwîne, bi xelkê dide guhdarîkirin, qet nabe riyakarî. Lê ji derveyê wezîfeyê ji ber ku eger eşkere bixwîne îhtimal heye riya bikeve xwendina wî, hingê bidizîxwendin bi xêrtir e. Şagirtên xalis yên Rîsaleyên Nûr di belavkirina dîn de, di îbadetên xwe de ku li pey sunnetê diçin û di xwedûrkirina ji gunehên mezin û teqwaya xwe de mîna ku li ser navê Qur’anê wezîfedar bin têne hesabê. Loma jî înşaellah riya nakeve xebata wan. Tenê dema ku ji bo armanceke dinyayî ketibin nav xizmeta Rîsaleyên Nûr, hingê dibe riya.

(Kastamonu Lahikası: 126)

***

   Hirs, Acelekirin û Îsraf

   Hirs û acelekirin sebebê xîbetê ne. Mirovê bi hirs ji ber ku li pey wê rêza ku di fitreta însan de weke pêpelûkan bi aheng hatiye afirandin naçe, nikare serkeftî bibe. Ku serkeftî bibe jî, ji ber ku rêza wî li gorî xwe çêkiriye, ji rêz û çûyina normal kintir e, yê bêhêvî bibe. Piştî ku xeflet jî bi ser de hat êdî yê deriyê bêhêvîbûnê bi temamî vebe. Xwedê hundirê dil ji bo îmanê, marîfet û hezkirinê afirandiye. Derveyê dil jî ji tiştên din re amade kiriye. Hirsa cînayetkar dil qul dike, pût û seneman dixe hundirê wî. Hingê Xwedê dixeyide û li dijî tişta ku jê re kiriye armanc, wî ceza dike.

   Beredayiyên ku fikrên siyasetê diherikînin cihê aqîda Îslamiyetê, nebûne mezherê şan û şerefê; bûne mezherê qebahet û nemerdiyê. Felaket û tofanên di evînên nefsanî de ji ber vê hikmetê ne. Hemû dîwanên wan feryadên şînê ne.