“Menhus Yıldız’ı dârülfünun et; tâ, Süreyya kadar âlâ olsun. Ve eski zebaniler yerine, melâike-i rahmeti yerleştir; tâ cennet gibi olsun. Ve Yıldız’daki milletin servetini, milletin baş hastalığı olan cehaleti tedavi için millete iade et. Ve milletin mürüvvet ve muhabbetine itimad et. Zira, senin idarene millet mütekeffildir. Bu ömürden sonra ahireti, ahireti (Nüsha farkı) düşünmek lâzım. Dünya seni terk etmeden, terk et. Zekâtü’l-ömrü, Ömer-i Sani yolunda sarf et.”
Şimdi muvazene edelim: Yıldız eğlence yeri olmalı veya dârülfünun! İçinde seyyahîn gezmeli veyahut ulema tedris etmeli! Ve mağsub olmalı veya mevhub olmalı; daha iyidir? Ashab-ı insaf hükmetsin.
Ben ki gedayım, padişaha nasihat ettim. Demek yarı cinayet ettim.
Cinayetin öteki yarısını söylemek zamanı gelmedi.
Deriğâ! Maden-i saadetimiz olan meşrutiyet ve menba-ı hayatımız olan maarif-i cedideye, millet nihayet derecede müştak ve susamış olduğu halde, bu hadisede ifratperver olanlar meşrutiyete ağraz karıştırmakla ve münevverü’l-fikirler de harekât-ı lâubaliyane ile rağabat-ı millete karşı maatteessüf sed çektiler. Bu seddi çekenler, ref’ etmelidirler. Vatan namına rica olunur.
Ey paşalar, zabitler! Bu on bir buçuk cinayetin şahitleri binlerce adamdır. Belki, bazılarına İstanbul’un yarısı şahittir. Ben bu on bir buçuk cinayetin cezasına rıza ile beraber, on bir buçuk sualime de cevap isterim. İşte bu seyyiatıma bedel bir hasenem de var, söyleyeceğim:
Herkesin şevkini kıran ve neşesini kaçıran ve ağraz ve hiss-i taraftarlığı uyandıran ve sebeb-i tefrika olan cemiyat-ı avamiyeyi teşkiline sebebiyet veren, meşrutiyetü’l-isim ve müstebidü’l-mana olan, “ittihad ve terakki” ismini de lekedar eden (1) buradaki şube-i hafiyeye muhalefet ettim.
