Herkesin bir fikri var. Ben de hürüm. Selâmet ^{(Nüsha farkı)} için bir fikrim var: İşte sulh-i umumî, afv-ı umumî ve ref’-i imtiyaz lâzım. Tâ ki, biri bir imtiyaz ile başkasına haşerat nazarıyla bakmak ile nifak çıkmasın. Fahr olmasın, derim ki: Biz ki Kürd’üz aldanırız, fakat aldatmayız. Bir hayat için yalana tenezzül etmeyiz. Zira biliriz ki:  اِنَّمَا الْحِيلَةُ فِى تَرْكِ الْحِيَلِ  Fakat, meşrutiyet-i hakikiyenin müsemmasına ahd ü peyman ettiğimden, istibdat ne şekilde olursa olsun, meşrutiyet libası giysin ve ismini taksın; rast gelsem sille vuracağım. Fikrimce meşrutiyetin düşmanı, meşrutiyeti gaddar, çirkin ve hilâf-ı şeriat göstermekle  meşveretin düşmanlarını çok edenlerdir. Tebeddül-ü esma ile hakaik tebeddül etmez. En büyük hata, insan kendini hatasız zannetmek olduğundan, hatamı itiraf ederim ki: Nâsın nasihatını kabul etmeden, nâsa nasihatımı kabul ettirmek istedim. Ve nefsimi irşad etmeden başkasının irşadına çalışmadığımdan emr-i bi’l-marufu tesirsiz etmekle tenzil ettim. Hem de tecrübe ile sabittir ki: Ceza bir kusurun neticesidir. Fakat bazen o kusur, işlenilmemiş başka kusurun suretinden kendini gösterir. O adam masum iken cezaya müstahak olur. Allah musibet verir, adalet eder. Fakat hâkim ceza verir, zulmeder.

   Ey ulü’l-emr! Bir haysiyetim var idi, onunla milletime hizmet edecek idim, kırdınız. Bir şöhret-i kâzibem var idi onunla avama nasihatımı tesir ettirdim; ^{(Nüsha farkı)} maalmemnuniye mahvettiniz. Şimdi usandığım bir hayat-ı zaifem var. Kahrolayım, eğer idama esirger isem; mert olmayayım, eğer ölmeye gülmekle gitmez isem. Sureten mahkûmiyetim, vicdanen mahkûmiyetinizi intac edecektir. Bu hâl bana zarar değil, belki şandır. Fakat millete zarar ettiniz. Zira nasihatımdaki tesiri kırdınız. Saniyen, kendinize zarardır. Zira, hasmınızın elinde bir hüccet-i katıa olurum.