Hüda kalbde işliyor, dimağı da işletir.

   Dehâ dimağda işler, kalbi de karıştırır.

   Hüda ruhu eder tenvir, daneleri sünbüllettirir.

   Karanlıklı tabiat onunla ışıklanır.

   İstidad-ı kemali birdenbire yol alır, nefs-i cismanî yapar hizmetkâr-ı emirber.

   Melek-sima ediyor insan-ı himmetperver.

   Dehâ ise, evvelâ nefse ve cisme bakıyor,

   tabiata giriyor, nefsi tarla ediyor. İstidad-ı nefsanî neşv ü nema buluyor.

   Ruhu eder hizmetkâr, daneleri kuruyor. Şeytanın simasını beşerde gösteriyor.

   Hüda, hayateyne saadet veriyor, dâreyne ziya neşrediyor. İnsanı yükseltiyor.

   Deccal-misal dehâ-yı a’ver bir dâr ile bir hayatı anlar,

   maddeperest olur ve dünyaperver. İnsanı yapar birer canavar.

   Evet dehâ, sağır tabiata tapar, kör kuvvete fermanber.

   Fakat, hüda, şuurlu sanatı tanır, hikmetli kudrete bakar.

   Dehâ, zemine küfran perdesi çeker.

   Hüda, şükran nurunu serper.

   Bu sırdandır: Dehâ, a’ma u asamm; hüda, semî u basîr.

   Dehânın nazarında, zemindeki nimetler sahipsiz ganimettir.

   Minnetsiz gasp ve sirkat, tabiattan koparmak canavarca his verir.

   Hüdanın nazarında; zeminin sinesinde, kâinatın yüzünde

   serpilmiş olan niam, rahmetin semeratı,

   her nimetin altında bir yed-i muhsin görür, şükran ile öptürür.

   Bunu da inkâr etmem. Medeniyette vardır mehasin-i kesire..

   lâkin, onlar değildir ne Nasraniyet malı, ne Avrupa icadı,

   ne şu asrın sanatı.. belki umum malıdır.