nimet üstünde iner, şükür ile eder pervaz.

   Remzen onlar derler: “Ey kâinat kardeşler!

   Ne güzeldir hâlimiz, şefkatle perverdeyiz, hâlimizden memnunuz.”

   Sivri dimdikleriyle fezaya saçıyorlar birer avaz-ı pür-naz.

   Güya bütün kâinat ulvî bir musikîdir,

   iman nuru işitir ezkâr ve tesbihleri.

   Zira hikmet reddeder tesadüf vücudunu,

   nizam ise tardeder ittifakî evham-saz.

   Ey yoldaş! Şimdi şu âlem-i misalîden çıkarız, hayalî vehimden ineriz,

   akıl meydanında dururuz, mizana çekeriz, ederiz yolları ber-endaz.

   Evvelki elîm yolumuz mağdûb ve dallîn yolu.

   O yol verir vicdana tâ en derin yerine hem bir hiss-i elîmi,

   hem bir şedid elemi. Şuur onu gösterir. Şuura zıd olmuşuz.

   Hem kurtulmak için de muztar ve hem muhtacız; ya o teskin edilsin,

   ya ihsas da olmasın; yoksa dayanamayız, feryad u fizar dinlenmez.

   Hüda ise şifadır. Hevâ, iptal-i hisdir. Bu da teselli ister, bu da tegafül ister,

   bu da meşgale ister, bu da eğlence ister; hevesat-ı sihirbaz

   tâ vicdanı aldatsın, ruhu tenvim edilsin, tâ elem hissolmasın.

   Yoksa o elem-i elîm, vicdanı ihrak eder,

   fîzara dayanılmaz, elem-i ye’s çekilmez.

   Demek sırat-ı müstakîmden ne kadar uzak düşse,

   o derece nisbeten şu hâlet tesir eder, vicdanı bağırttırır.

   Her lezzetin içinde elemi var, birer iz.

   Demek heves, heva, eğlence, sefahetten memzuc olan şaşaa-i medenî,

   bu dalâletten gelen şu müdhiş sıkıntıya

   bir yalancı merhem, uyutucu zehir-baz.